Απόγευμα Παρασκευής. Πενήντα περίπου επιστήμονες, καθηγητές Πανεπιστημίων από κάθε γωνιά του κόσμου, βρίσκονται στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος. Επιβιβάζονται στο αεροπλάνο –απογευματινή πτήση- με προορισμό τα Ιωάννινα. Προορισμός τους το Μέτσοβο, προκειμένου να παραστούν σε ένα από τα μεγαλύτερα συνέδρια που οργανώνονταν στην ορεινή κωμόπολη.
Το αεροπλάνο φτάνει πάνω από τα Γιάννινα… Κι ενώ έχει ξεκινήσει η διαδικασία προσγείωσης, ξαφνικά οι καιρικές συνθήκες την καθιστούν αδύνατη και επιστρέφει στην Αθήνα!
Οι ξένοι επιστήμονες κατευθύνονται αεροπορικώς στη Θεσσαλονίκη κι από οδικώς φτάνουν μετά από αρκετές ώρες στο Μέτσοβο….
Φυσικά δεν είναι ούτε η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία φορά όπου πτήσεις ματαιώνονται, ταλαιπωρούνται επιβάτες και φυσικά αυτό λειτουργεί σε βάρος της πόλης και της Ηπείρου.
Μιας περιοχής δηλαδή που αναζητά επειγόντως δρόμους ανάπτυξης όμως μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να λύσει το θέμα της αεροπορικής σύνδεσης. Το χειρότερο δε είναι ότι κανένας πλέον δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σε μία αεροπορική γραμμή η οποία λειτουργεί ανάλογα με τον καιρό ή με τις ικανότητες του πιλότου, με αποτέλεσμα την σταδιακή της υποβάθμιση. Άλλωστε δε μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα Γιάννινα, μία πόλη με πληθυσμό 115.000 κατοίκους και κέντρο της Ηπείρου να εξυπηρετείται από μία και μόνο αεροπορική εταιρία.
Δυστυχώς είκοσι και πλέον χρόνια δεν είναι αρκετά για να απαλλαγεί η περιοχή αυτή από ένα τυφλό αεροδρόμιο. Αντιθέτως, στο αεροδρόμιο αυτό, η ελληνική πολιτεία, σε καιρούς κρίσης, δαπανά περί τα 25 εκατομμύρια, για να μείνει όμως και πάλι τυφλό…
Κατά τα λοιπά οι τοπικοί βουλευτές ερίζουν για έναν κόμβο στο Δρίσκο που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ή συσκέπτονται στα κόμματά τους για τη διανομή διαφόρων θέσεων στην διοίκηση του κράτους ή απλά απέχουν από τα προβλήματα.
Είναι καιρός να καταλάβουν όλοι ότι ανάπτυξη χωρίς αεροδρόμιο δεν γίνεται. Και σίγουρα δεν γίνεται με ένα τυφλό αεροδρόμιο. Η επιστήμη σίγουρα μπορεί να δώσει λύση. Κάποιοι ας την διεκδικήσουν.
