Εικόνες που έρχονται από άλλες εποχές.. Ξεχασμένες. Εισβάλλουν πια στη νέα πραγματικότητα και μετατρέπονται σε κομμάτι της καθημερινότητας!

Εικόνες από τον καταυλισμό του Κατσικά. Από μία μικρή πόλη που δημιουργείται στις παρυφές της πόλης. Τόσο κοντινή και τόσο διαφορετική.

Σε αυτό τον καταυλισμό, κάτω από τις σκηνές, στεγάζονται οικογένειες και μεγαλώνουν παιδιά.

Η οικογένεια αυτής της σκηνής αισθάνεται τυχερή. Είναι σ’ αυτές που τους δόθηκε ένα στρώμα.. Πάνω σε αυτό, κοιμούνται τα τρία παιδιά τους! Έτσι αποφεύγουν το χαλίκι..

Στα λίγα τετραγωνικά στεγάζουν πλέον όλο το νοικοκυριό τους. Άφησαν πίσω το σπίτι τους.. Ένα κανονικό σπίτι.. Τη δουλειά τους. Τη ζωή που έκαναν. Έφυγαν για να σωθούν από τον πόλεμο και την πείνα.

Κάτω από την ίδια σκηνή στεγάζουν το ένα και μοναδικό όνειρο που έχουν. Να φτάσουν στη Γερμανία, όπου ήδη βρίσκονται συγγενείς τους κι όταν ο πόλεμος τελειώσει να επιστρέψουν στη Συρία. «Εκεί είναι ο τόπος τους… Και κανένας δεν τον αφήνει, αν δεν υπάρχουν πολλοί σοβαροί λόγοι».

Δεν ξέρουν πόσο θα μείνουν και η αβεβαιότητα είναι ίσως το χειρότερο που έχουν να αντιμετωπίσουν.

Κάποιοι τους λένε ότι τα σύνορα θα ανοίξουν. Το άκουσαν πολλές φορές μέχρι τώρα. Αρχίζουν να μην το πιστεύουν πια και φοβούνται ότι θα μείνουν για καιρό κάτω από την ίδια σκηνή.

Ακόμη κι έτσι μπορούν να χαμογελούν.. Άλλωστε σώθηκαν από τον πόλεμο. Κάποιοι δικοί τους, φίλοι και συγγενείς, δεν υπάρχουν πια!

Και έχουν να πουν όχι ένα, αλλά πολλά ευχαριστώ στην Ελλάδα!

Σαν αυτή την οικογένεια είναι δεκάδες!

Είναι γυναίκες που προσπαθούν να οργανώσουν τη ζωή τους με ανύπαρκτα μέσα. Να πλύνουν και να στεγνώσουν τα ρούχα των παιδιών..

Να φροντίσουν για το γάλα τους..

Το μεσημέρι στέκονται στη σειρά για να παραλάβουν το φαγητό από το στρατιωτικό όχημα.

Τα παιδιά παίζουν με πράγματα απλά.. Κυνηγητό ή με μια μπάλα. Με τα ελάχιστα που έχουν, μπορούν να χαμογελούν!

Στιγμές καθημερινές από τον καταυλισμό του Κατσικά. Από μια νέα πραγματικότητα..

{jathumbnail off}