Γράφει: Αλέξης Μίχας
Επιστρέφω από το τσιμέντο της Αθήνας, γιατί για έδαφος δεν μπορώ να μιλήσω, έπειτα από ολιγοήμερη επίσκεψη, κουβαλώντας πολλές αντιφατικές εικόνες που προκαλούν θλίψη και προβληματισμό.
Σε μία από τις καλές καφετέριες της Γλυφάδας μας σέρβιρε ένας νεαρός, ευγενής και με σπινθηροβόλο βλέμμα. Πιάσαμε την κουβέντα: «Είσαι φοιτητής που εργάζεται» ρώτησε ένας της παρέας. «Όχι, είμαι άνεργος απόφοιτος της ιατρικής Αθηνών που δουλεύω για το μεροκάματο» απάντησε με πικρό χαμόγελο.
Δεν μείναμε άφωνοι. Τόσο συνηθισμένο στις μέρες μας. «Περιμένω να κάνω ειδικότητα σε κάποιο νοσοκομείο… Αλλά εύκολο είναι;» συμπλήρωσε το παλικάρι.
Και συνέχισε: «Είναι χιλιάδες σαν και μένα… Που τελείωσαν τη σχολή και περιμένουν… Κι ας μην υπάρχουν γιατροί στα νοσοκομεία, ας κλείνουν τα Κέντρα Υγείας, ας έχουν αγανακτήσει οι κάτοικοι των νησιών μας… Ποια επαγγελματική αποκατάσταση; Κάνουμε όποια δουλειά τύχει για να μπορέσουμε να πληρώνουμε λογαριασμούς… Τα όνειρά μας έγιναν κομμάτια».
Στην τηλεόραση το βράδυ, σοβαροφανείς, περισπούδαστοι, μαχητικοί πολιτικοί, σχολιαστές και δημοσιογράφοι, οι οποίοι μάλλον δεν ξέρουν τι σημαίνει ανεργία και αγώνας επιβίωσης, προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη για τη μεγάλη μεταστροφή που έχει συντελεστεί στη χώρα. Για την ανάπτυξη με την οποία αίφνις γέμισε η Ελλάδα.
Δεν φαίνεται να τους απασχολεί καθόλου η αγωνία του νεαρού απόφοιτου της Ιατρικής που αναζητά νοσοκομείο να κάνει την ειδικότητά του… Δεν φαίνεται να τους απασχολεί καθόλου η ανεργία που μαστίζει τους γιατρούς, τους αρχιτέκτονες, τους δασκάλους, τους πωλητές, τους οικοδόμους, τους εργάτες.
Δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν το τεράστιο κόστος που πληρώνει ο Έλληνας και η χώρα. Δεν φαίνεται να τους απασχολεί ότι οι νέοι δεν έχουν όνειρα… Τίποτα δεν δείχνει να απασχολεί στα σοβαρά τους μακάριους ταγούς και όσους από την χλιδή του πολυτελούς διαμερίσματος τους, ξέχασαν τα δικά τους φοιτητικά χρόνια και τα όνειρά τους τα διαπραγματεύτηκαν και με το παραπάνω!
Με τόση ευκολία κι ακόμη μεγαλύτερη, ο Καθηγητής Χαράλαμπος Μουτσόπουλος απεφάνθη από το έγκριτο «Βήμα» ότι δεν χρειάζεται Αρχιτεκτονική και Πολυτεχνείο στα Γιάννινα, γιατί το μόνο που θα κάνει είναι να δημιουργήσει μία ακόμη στρατιά ανέργων….
Με την ίδια ακριβώς λογική, τη δική του λογική, απορώ γιατί χρειάζεται η Ιατρική Αθηνών; Για να δημιουργήσει μία ακόμη στρατιά ανέργων πτυχιούχων; Ή για να διατηρούν τη θέση τους διάφοροι γνωστοί, επώνυμοι λιγότερο ή περισσότερο καθηγητές και λοιποί;
Με την ίδια ακριβώς λογική δεν χρειάζονται τα Παιδαγωγικά γιατί θα δημιουργήσουν μία στρατιά άνεργων δασκάλων, δεν χρειάζονται και οι θετικές επιστήμες γιατί θα δημιουργήσουν μια στρατιά άνεργων καθηγητών και μάλλον δεν χρειάζονται και οι Νομικές γιατί θα δημιουργήσουν μια στρατιά άνεργων δικηγόρων…
Πόσο γρήγορα και πόσο εύκολα ξεχνά όμως ο κ. Μουτσόπουλος…. Και λησμονεί όσα πήρε από τα Γιάννινα, από το Πανεπιστήμιο που σήμερα λοιδορεί, από τους ανθρώπους που απαξιώνει….
Και λησμονεί επίσης τον τρόπο με τον οποίο μεταπήδησε στα εκπαιδευτικά ιδρύματα των Αθηνών, τις κατά καιρούς κυβερνητικές θέσεις της οικογένειάς του….
Το χειρότερο όμως είναι ότι απαντά με αυτόν τον τρόπο σε έναν τόπο και σε ανθρώπους που τον τίμησαν και τον εκτίμησαν!
Είμαι βέβαιος ότι κάθε σκεπτόμενος πολίτης θα περίμενε από ένα πνευματικό ταγό, έναν πιο πειστικό και τεκμηριωμένο λόγο. Λόγο που να στηρίζεται σε μελέτες αναγκαιότητας και σκοπιμότητας και όχι λόγο δημαγωγικό, κενό περιεχομένου.
Προφανώς η μακροχρόνια απουσία του από τα Γιάννινα και οι ολιγοήμερες επισκέψεις που του χαρίζουν την δυνατότητα να συνομιλήσει με μία άνεργη αρχιτεκτόνισσα, δεν του επιτρέπουν να πληροφορηθεί ότι οι Γιαννιώτες δεν διεκδικούν την Αρχιτεκτονική για να γεμίσουν ξενοίκιαστα διαμερίσματα, κενές θέσεις εστιατορίων ή να βολέψουν φίλους και συγγενείς σε θέσεις διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού.
Το τελευταίο ας το αναζητήσει πολύ κοντά του.
Εν τέλει τις όποιες προσωπικές αντιπαραθέσεις έχει με τον νυν πρόεδρο του Πανεπιστημίου Παναγιώτη Σουκάκο ας τις κρατήσει για τον εαυτό του…. Γιατί η Αθήνα μπορεί να είναι μεγάλη, τα Γιάννινα όμως είναι μικρά και γνωρίζουν.
