Γράφει: Πάνος Περδίκης

Πριν από κάποιο καιρό, ολοκληρώθηκε η τοποθέτηση νέων Διοικητών και Αναπληρωτών Διοικητών στα Νοσοκομεία του ΕΣΥ.
Η διαδικασία αυτή, στις περισσότερες περιπτώσεις, διήρκησε πάνω από έξι μήνες και συνοδεύτηκε με την προβολή της από την πολιτική ηγεσία ως «εξαιρετικά επιτυχημένη, αντικειμενική και αξιοκρατική» στο πλαίσιο και της αποκομματικοποίησης του Δημόσιου Τομέα, που περιλαμβάνεται στις λεγόμενες «μνημονιακές» υποχρεώσεις του Κράτους.

Αφήνω στην άκρη ότι η αξιοκρατική και βάσει αντικειμενικών κριτηρίων επιλογή των κρατικών αξιωματούχων θα έπρεπε να θεωρείται κάτι απολύτως αυτονόητο και όχι να επιβάλλεται με το στανιό από «μνημόνια» και ας επικεντρωθώ επί της διαδικασίας.

Ως συμμετέχων, λοιπόν, στη διαδικασία δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω ότι είχε κάποια ορθά, καινοτόμα και ενθαρρυντικά για το μέλλον στοιχεία. Εξάλλου, φαντάζομαι πως αυτό περίμεναν όλοι οι ενσυνείδητοι δημοκρατικοί πολίτες.

Όσον αφορά στην πολυδιαφημιζόμενη αξιοκρατική τελική επιλογή προσώπων, όμως, είναι όντως έτσι τα πράγματα;

Δόθηκε κάθε θέση Διοικητή Νοσοκομείου, ενός στελέχους δηλαδή που διαχειρίζεται Οργανισμούς με εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες εργαζόμενους και προϋπολογισμούς εκατομμυρίων ευρώ από το υστέρημα του πολλαπλά πτωχευμένου Ελληνικού Κράτους, πραγματικά στους καλύτερους από τους συμμετέχοντες, δηλαδή π.χ. σε στελέχη από τον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα, με επαγγελματισμό, πραγματικό παραχθέν έργο, ήθος, εντιμότητα, προϋπηρεσία και εμπειρία στο χώρο της υγείας, γνώση της Δημόσιας Διοίκησης και σπουδές στο management;

Ή μήπως τελικά σε κάποιες περιπτώσεις, επικράτησε η γνωστή και λατρεμένη στον τόπο, λογική του «μπάρμπα διευθυντή πολιτικού γραφείου βουλευτού», ή των γνωριμιών σε ισχυρά περιβάλλοντα όλων των πολιτικών αποχρώσεων; Ακόμα χειρότερα, μήπως σε κάποιο βαθμό δημιουργήθηκε -δειλά στην αρχή και στη συνέχεια ανερυθρίαστα και απροκάλυπτα- μια καινούργια, καθεστωτική στρατιά από κομματικούς ημέτερους;

Είναι όλοι οι τελικοί επιλεγέντες, επαγγελματίες του ευρύτερου χώρου της υγείας, ή μήπως υπήρξαν περιπτώσεις που η συνάφεια των προσόντων τους με τις απαιτήσεις της πρόσκλησης ενδιαφέροντος, προκαλούν στην καλύτερη περίπτωση θυμηδία; Παραδείγματα των «νυν», όπως λ.χ. απόφοιτοι φιλοσοφικής (η Πλατωνική Πολιτεία επιτέλους σε εφαρμογή), κοινωνιολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, δήμαρχοι «Κάτω Κερασομαγουλίτσας», «στελέχη» με προϋπηρεσία κάποιων μηνών στον ιδιωτικό τομέα όταν ήταν ακόμα φοιτητές κλπ, κοιτούν στα μάτια και παίζουν στα ίσια τα all-time-classicένδοξα παραδείγματα των «πρώην», δηλαδή τους κομμωτές, καλαθοσφαιριστές, δασκάλους, αποτυχημένους πολιτευτές, κλπ ευγενή και συναφή με το χώρο της υγείας επαγγέλματα.

Μήπως υπήρξαν ακόμα και περιπτώσεις που συνταξιούχοι, άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι, βρήκαν δουλειά ως Διοικητές Νοσοκομείου «με την αξία τους» (αλλά και τις εξαιρετικές ικανότητες οσφυοκαμψίας και παρακαλετού εντός τοπικών γραφείων του κυβερνώντος κόμματος) επειδή ακριβώς ή δεν είχαν καθόλου ή δεν ήταν ικανοποιητική η εργασία τους, λες και αναφερόμαστε σε κάποια θέση χαμηλής εξειδίκευσης;

Ας αποδεχθούμε πως είναι θετικό ότι περίπου το 30% των διορισμένων Διοικητών είναι κάτοχοι συγκεκριμένου μεταπτυχιακού τίτλου, συναφούς με τη Διοίκηση Μονάδων Υγείας. Είναι όμως και σωστό οι συγκεκριμένοι να έχουν κριθεί και αξιολογηθεί από Καθηγητή της Σχολής τους, μέλος της Επιτροπής Αξιολόγησης Διοικητών; Υπάρχει ή όχι σύγκρουση συμφερόντων και ζήτημα υποκειμενικής κρίσης;

Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, αλλά απ’ αυτήν την ιστορία, αρκετά είδα, περισσότερα άκουσα και νομίζω ότι κατάλαβα ακόμα περισσότερα.

Γι’ αυτό και τελικά, έστω και μετά από καιρό, αποφάσισα να μοιραστώ τις σκέψεις μου, παρά το γεγονός ότι η στάση μου υπήρξε διακριτική και χαμηλών τόνων (φυσικά όχι από φόβο, αλλά αποκλειστικά από σεβασμό στη διαδικασία, αξιοπρέπεια και περηφάνεια) καθ’ όλο το χρονικό διάστημα στο οποίο, ακόμα και σε τοπικά μέσα ενημέρωσης, το πρόσωπό μου συζητιόταν άμεσα ή έμμεσα, εν μέσω διαρροών και μικροπολιτικών σχολίων.

Κατάλαβα λοιπόν σίγουρα ότι συμμετέχοντας στην διαδικασία μόνο με την προϋπηρεσία, τις -καθαρά επαγγελματικές και όχι πολιτικές-συστάσεις, τα προσόντα και το βιογραφικό μου και χωρίς ισχυρές γνωριμίες, μηχανισμούς και ξένες πλάτες, είχα επιλεγεί ως Διοικητής στο Γ.Ν. Ιωαννίνων ‘Γ. Χατζηκώστα’ με επίσημη γραπτή εντολή των αρμόδιων Υπουργών, ενάμισι μήνα προτού τελικά αντικατασταθώ από άλλον, χωρίς ούτε μια πειστική εξήγηση–έτσι για τα προσχήματα βρε αδερφέ-.

Αντιλήφθηκα τη συστηματική προσπάθεια σπίλωσης της υπόληψής μου και απαξίωσης και υποτίμησης του προσώπου μου ως ανθρώπου και ως εργαζόμενου, δια μέσω άθλιων συκοφαντιών και λοιδοριών που διακινήθηκαν από το εργασιακό μου περιβάλλον και όχι μόνο. Και οι αθλιότητες αυτές αναπαράχθηκαν ως βεβαιότητες, με φωνασκίες και επιτηδευμένη δυσαρέσκεια, όχι μόνο από αρχετυπικούς γαλαζοπράσινους «πατερούληδες», αλλά και από -κατά τα άλλα- «ριζοσπάστες δημοκράτες» τους οποίους βέβαια δεν είχα την τιμή να συναντήσω ποτέ στη ζωή μου (εύγε «συντρόφισσες» και «σύντροφοι», εμπρός και για την έκδοση πιστοποιητικών «συριζοφροσύνης»).

Κατάλαβα επίσης, ότι οποιοσδήποτε, αφελώς, προσπαθήσει να βγάλει το κεφάλι του αποκλειστικά με τις όποιες δικές του δυνάμεις και αξία από τα λιμνάζοντα νερά του τέλματος που ονομάζεται Ελληνική δημοσιοϋπαλληλία-μετριοκρατία, το πιθανότερο είναι ότι, χωρίς να το καταλάβει, θα βρεθεί τελικά σπρωγμένος ακόμα πιο βαθιά σε αυτό, διότι απλά δεν μπορεί να γίνει ανεκτή η όποια διαφοροποίηση από την θλιβερή ομοιομορφία.

Τέλος, μετά λύπης, κατάλαβα το κυριότερο. Ότι η Αξιοκρατία, που είναι ένα ιδανικό, μια αξία που εδράζεται σε απόλυτα μετρήσιμα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία, μπορεί απλά να στριμωχθεί και ως μια κενή περιεχομένου λέξη μέσα σε δελτία τύπου Υπουργείων.

Τα παραπάνω στοιχεία ίσως να μετρηθούν και αξιολογηθούν εκ νέου στην παρούσα περίπτωση. Με θετική ή αρνητική έκβαση, δεν έχει σημασία.

Στη συνείδηση όμως των βουβών, αποκαρδιωμένων και προβληματισμένων για το πού οδηγείται αυτή η χώρα, συμπολιτών μου, οι οποίοι δελεαστήκαμε για ακόμα μια φορά στο άκουσμα της εξαγγελίας της πολυπόθητης αλλαγής των «κακώς κειμένων» και αφεθήκαμε τελικά να συγκρουστούμε με σφοδρότητα στη σκληρή πραγματικότητα της διατήρησης ή ακόμα και ισχυροποίησής τους, περιπτώσεις σαν αυτήν εντυπώνονται ως ηθικές νίκες των αδυνάμων (αδυνάμων, ασφαλώς μόνο στο «βύσμα»).Τουλάχιστον είναι και αυτό μια κάποια δικαίωση, μέχρι την επόμενη.

…Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πρόσφατα μας προέκυψε και το «μητρώο στελεχών της Ν.Δ.»!Από μέλη του μητρώου των κομματικών στελεχών, κατά δήλωσητης Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, θα επανδρωθεί «άμα τη αναλήψει» της εξουσίας, εκτός των άλλων, και ο κρατικός μηχανισμός! Όταν, σύμφωνα με τον ψηφισμένο Ν. 4369/2016 και με στόχο την αποκομματικοποίηση του Δημόσιου Τομέα, δημιουργήθηκε μητρώο επιτελικών στελεχών του Δημοσίου ελεγχόμενο από το ΑΣΕΠ, από τα πιστοποιημένα μέλη του οποίου υποτίθεται ότι θα πρέπει να επιλέγονται κατόπιν αξιοκρατικών διαδικασιών οι κρατικοί αξιωματούχοι.

Αναρωτιέμαι…έχει απομείνει η όποια ελπίδα σε αυτόν τον τόπο;

Παναγιώτης Περδίκης
MScEBM
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Τεχνολογίας Υπολογιστών

{jathumbnail off}