ΓΡΑΦΕΙ: Στέργιος Γιαννάκης
Τις συνέπειες της κρίσης αρχίζει να τις ζει πολύ έντονα ο Νομός μας.
Με μια ματιά στους κεντρικούς δρόμους των αστικών μας κέντρων, ή στους εμπορικούς δρόμους της Πρέβεζας, ως πρωτεύουσας, διαπιστώνεις ότι τα λουκέτα διαδέχονται το ένα το άλλο, ενώ ολόκληρη η πόλη έχει γεμίσει ενοικιαστήρια.
Η μελαγχολία όλο και περισσότερο τυλίγει τα πρόσωπα και τους δρόμους και μια άνευ προηγουμένου απελπισία έχει σκεπάσει όλη την κοινωνία μας.
Η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο, χωρίς καμία προοπτική ανατροπής.
Οι καφετέριες της παραλίας είναι γεμάτες τα πρωινά από τους άνεργους νεολαίους της πόλης – θύματα της βίας των καιρών – που καταναλώνουν το πενιχρό χαρτζηλίκι των γονιών τους, που και αυτοί ζουν σε καθεστώς υστερικής αγωνίας.
Η κατάσταση όλο και περισσότερο εκτραχύνεται. Η Πολιτεία, σε όλες της τις μορφές, έχει σαλπίσει υποχώρηση, ανίκανη να διαχειριστεί την κρίση.
Έχουμε την αίσθηση ότι εκείνο που μας προτείνουν είναι, να διαλέξουμε μεταξύ εντατικής και …νεκροτομείου και δυστυχώς η σωτηρία του καθενός από εμάς ξεχωριστά, εναπόκειται πλέον στις δυνάμεις της …μοίρας.
Η μικρή μας κοινωνία ασθμαίνουσα, χειμάζεται, μουδιάζει, ασφυκτιά, απελπίζεται και θυμώνει.
Οι απανωτές περικοπές μισθών και συντάξεων, ο πληθωρισμός, η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, η φτώχεια, η εξαθλίωση αλλά και ο εμπαιγμός, λεηλατούν τη ζωή μας, που εξαντλείται καθημερινά στο να πληρώνει φόρους, χαράτσια, τόκους, επιτόκια, λογαριασμούς.
Ο κάθε οικογενειάρχης κλείνεται στον εαυτό του και γλείφει τις πληγές του για να κλείσουν, περιοριζόμενος σ’ αυτό που μπορεί.
Από τους «νεόπλουτους» της τελευταίας 30ετίας φτάσαμε στους «νεόπτωχους» του σήμερα.
Από την άλλη μεριά, αποδομείται το κράτος πρόνοιας, που είναι απαραίτητο σε ώρες κρίσης και αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο ο Νομός από βασικές υποστηρικτικές κοινωνικές δομές και Υπηρεσίες:
Η μονάδα τεχνητού νεφρού του Νοσοκομείου μας υπολειτουργεί, στέλνει νεφροπαθείς σε άλλα Νοσοκομεία και εκπέμπει SOS.
Ο Πυροσβεστικός σταθμός του Θεσπρωτικού κλείνει και μεταφέρεται.
Το Κέντρο Υγείας Φιλιππιάδας απειλείται με λουκέτο.
Και αυτές είναι εξελίξεις μόνον των τελευταίων ημερών.
Ζούμε μια « δυσώνυμη » περίοδο. Όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού. Μέσα από την κρίση, αρχίζουν αχνά αλλά σταθερά να αναδεικνύονται ξεχασμένες αρχές και αξίες.
Η απαιτητική καθημερινότητά, μας οδηγεί να ανακαλύψουμε τα πράγματα που μας συνδέουν ανθρώπινα.
Είναι σημαντικό ότι αναλαμβάνονται, όλο και περισσότερο, πρωτοβουλίες και δράσεις σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο.
Όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας αναλαμβάνουν την ευθύνη να δώσουν κάτι δικό τους, από τρόφιμα και ρουχισμό μέχρι τον χρόνο που διαθέτει κανείς ή την εμπειρία του και τη γνώση. Κάτι χειροπιαστό και συγκεκριμένο στον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη.
Σε συλλογικό επίπεδο, πέρα από την Εκκλησία που στάθηκε και στο Νομό μας αρωγός σε κάθε δεινοπαθούντα, η Πρόνοια, ο Δήμος Πρέβεζας, το ΚΑΠΗ και εθελοντικές οργανώσεις, αποφάσισαν να οργανώσουν το κοινωνικό παντοπωλείο και τη διανομή συσσιτίου για τους άπορους.
Από τον ατομικισμό της μεταπολίτευσης, αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε την αξία της αλληλεγγύης και αυτό είναι ελπιδοφόρο γιατί δείχνει ότι δεν έχουμε παραιτηθεί, δεν έχουμε ακόμα μέσα μας ηττηθεί!
Το εθνικό μας στοίχημα είναι να μετατρέψουμε την απαισιοδοξία, τον θυμό και την αγανάκτηση, σε δημιουργικότητα σε όλα τα επίπεδα .
Μόνον έτσι ξεπερνιούνται οι κρίσεις.
