ΓΡΑΦΕΙ: Στέργιος Γιαννάκης
Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις μου έδωσε μια αποστροφή του Σεφέρη: «…να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό».
Αυτή είναι η αίσθηση που έχεις τριγυρνώντας στην πόλη και στο Νομό.
Συνειδητοποιείς κάθε μέρα και περισσότερο, ότι οι συνθήκες πριν το 2009 δεν πρόκειται ποτέ να επανέλθουν.
Είναι σίγουρο πλέον ότι μπήκαμε σε άλλη εποχή, με άλλες συνθήκες και άλλες προϋποθέσεις επιβίωσης.
Για τον περισσότερο κόσμο το θέμα δεν είναι «πως θα ζήσει», αλλά το «πως θα επιζήσει».
Μαθητές λιποθυμούν στα σχολεία από ασιτία.
Η δική μου γενιά δεν έζησε κατοχή, μετεμφυλιακές περιόδους, ούτε την αμερικανική βοήθεια.
Μπορεί κάποιοι από εμάς να πηγαίναμε σχολείο με ένα πενηνταράκι για κουλούρι ή μια δραχμή για σουβλάκι, αλλά δεν λιποθυμούσαμε από πείνα.
Δεν είχαμε δει μουρουνέλαιο και κίτρινο τυρί κονσέρβα.
Δεν είχαμε δει συσσίτια για πεινασμένους.
Δεν είχαμε συναντήσει αστέγους.
Δεν ξέραμε τι ήταν το ενεχυροδανειστήριο και πολύ περισσότερο, δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα άνοιγε στη πόλη μας.
Δεν ζήσαμε τη μετανάστευση του ’60, ζούμε όμως σήμερα την μετανάστευση, μεταξύ των άλλων, ακόμα και των συναδέλφων μου νέων μηχανικών, που στέλνουν βιογραφικά ανά την υφήλιο, προκειμένου να βρουν δουλειά.
Ζούμε in vivo ιστορίες από τις αφηγήσεις των πατεράδων μας και των παππούδων μας.
Τελικά η ιστορία…κύκλους κάνει.
Πάντως δεν πρέπει να παραπονούμαστε:! Το σοσιαλιστικό όραμα επιτέλους γίνεται πραγματικότητα: κουπόνια, όπως στα Σοβιέτ, επίθεση στην ατομική ιδιοκτησία με δυσβάσταχτους φόρους, γενικευμένη ανέχεια… Ένα χάρμα …σοσιαλιστικής έμπνευσης.
