Τέλος της δεκαετίας του ’70, μέσα στη μεταπολίτευση.
Στην ταξική τότε κοινωνία της μικρής μας πόλης, κάποιοι ιδεολόγοι έμποροι και επαγγελματίες, άνθρωποι της αγοράς, με επικεφαλής τον οραματιστή πατέρα μας Γιάννη Δούμα, συναντιόντουσαν κάθε βδομάδα στο μικρό γραφείο της σκοτεινής οδού Τζαβέλλα, απέναντι από το Νούσια και συζητούσαν ασταμάτητα για έναν κοινό στόχο, τον δικό τους «ΣΤΟΧΟ» που μέσα από τα μάτια της νιότης και του ενθουσιασμού της, φάνταζε μακρινός και ταυτόχρονα τόσο αναγκαίος. Είχαν, μέσα από την πολύχρονη εμπειρία τους, καταλάβει ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει στο τραπεζικό γίγνεσθαι της πόλης μας. Έπρεπε να σπάσουν το κατεστημένο και οραματιζόταν τη δημιουργία ενός Πιστωτικού Συνεταιρισμού και γιατί όχι, μιας τοπικής Τράπεζας, ιδέα που στο πίσω μέρος του μυαλού τους πρόβαλε δειλά. Όχι μόνο οι έμποροι και οι μικροεπαγγελματίες, αλλά και πολλοί άλλοι Γιαννιώτες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, αγρότες, συνταξιούχοι, νοικοκυρές και φοιτητές αναζητούσαν στήριξη χρηματοοικονομική καθώς οι συστημικές Τράπεζες τους την αρνιόταν.
Αφού εγκρίθηκε στις 12.12.1978 η άδεια ίδρυσης και λειτουργίας, όταν εντέλει το 1980 εκδόθηκε το καταστατικό του νεοσύστατου Αναπτυξιακού Πιστωτικού Συνεταιρισμού Νομού Ιωαννίνων ο «ΣΤΟΧΟΣ», στο προσωρινό Διοικητικό Συμβούλιο συμμετείχαν οι Δούμας Ι., Ζούκης Ι., Τσουκανέλης Π., Καμπέρης Ι., Γκάσιου Μ., Αγγελίδης Χ., Ευαγγέλου Α.
Οι δυσκολίες πολλές : το νομικό πλαίσιο για Πιστωτικούς Συνεταιρισμούς στην Ελλάδα ήταν ανύπαρκτο, η χρηματοδότηση του εγχειρήματος δεν προβλεπόταν, το τραπεζικό σύστημα στην χώρα μας ήταν ισχυρό και οι προκαταλήψεις στην τοπική κοινωνία πολλές. Θυμάμαι τον πατέρα μας να προσπαθεί με τα πρώτα μέλη του Συμβούλιου και τους υποστηρικτές τους, να πείσουν τους συμπολίτες τους να γραφούν στο νεοσύστατο φορέα και να πιστέψουν σ’ αυτόν. Να ενισχύσουν την τοπική ανάπτυξη.
Το καταστατικό δίκαιο και σαφές : 1 ψήφος στον καθένα συνεταιριστή, ανεξαρτήτως αριθμού μερίδων.
Πολλοί τους λοιδορούσαν, άλλοι τους άκουγαν με καχυποψία, οι περισσότεροι με έκπληξη αρχικά και εν συνεχεία με ενθουσιασμό. Όμως ήταν αναγκαίο, ήταν η στιγμή.
Σιγά-σιγά εγγράφηκαν τα πρώτα μέλη, προσλήφθηκαν οι πρώτοι υπάλληλοι, συγκεντρώθηκε το πρώτοκεφάλαιο. Και μετά άρχισαν οι πρώτες δανειοδοτήσεις. Συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων των εκλεγμένων συμβουλίων κάθε βδομάδα στο κρύο γραφειάκι της Τζαβέλλα, εννοείται αφιλοκερδώς, με αποφάσεις για χρηματοδοτήσεις που δήλωναν κοινωνική ευαισθησία και απείχαν από κομματικές αγκυλώσεις. Με απόλυτη εξασφάλιση των μικροεπενδυτών.
Και το κεφάλαιο άρχισε να αυξάνεται και οι ετήσιες και εκλογοαπολογιστικές Γενικές Συνελεύσεις των Συνεταιριστών έσφυζαν από παλμό, από καινοτόμες ιδέες και συχνά από γόνιμες αντιπαραθέσεις. Ο αγώνας μεγάλος, τα βήματα κάθε φορά μικρά αλλά σίγουρα, τα αποτελέσματα στο τέλος, θεαματικά.
Τα εκλεγμένα από τη βάση Διοικητικά Συμβούλια του «ΣΤΟΧΟΥ» άλλαζαν συχνά, αλλά η μαγιά τους έμενε αφοσιωμένος θεματοφύλακας που ωρίμαζε φορά με τη φορά. Στα χρόνια που μεσολάβησαν ο Γιάννης Δούμας κρατούσε στιβαρά και αδιάλειπτα το τιμόνι, με το ήθος του, τις επιστημονικές του γνώσεις και την εμπειρία του. Δεν μπορώ να αναφερθώ σε όλα τα Δ.Σ. που εκλέχτηκαν ως το 1993 που ο «ΣΤΟΧΟΣ» έγινε Συνεταιριστική Τράπεζα Ιωαννίνων «Ο ΣΤΟΧΟΣ» ΣΥΝ.Π.Ε. Στην πανηγυρική Έκτακτη Γενική Συνέλευση στο τέλος του 1993 που εγκρίθηκε η μετεξέλιξη του «ΣΤΟΧΟΥ» στην πρώτη Συνεταιριστική Τράπεζα στην χώρα, μετά από την εγκριτική απόφαση άδειας λειτουργίαςπιστωτικού ιδρύματος στα Γιάννενααπότην Τράπεζα της Ελλάδος, στο Δ.Σ. συμμετείχαν και σθεναρά διεκδίκησαν την απόφαση, οι Δούμας Ι., Μαντζαβίνης Δ.,Αυδής Ι.,Μπέγκα Ν., Ζώλας Ν., Καζαντζής Α.,Πέτσιος Κ., Ζάννης Γ.,Χήτας Π.Ήταν μια στιγμή που αποτυπώθηκε έντονα στις μνήμες όλων όσων την έζησαν. Ήταν η στιγμή που το ιδεατό έγινε πράξη.
Αρκετά χρόνια μετά, πάντα με Πρόεδρο τον πατέρα μας, ο «ΣΤΟΧΟΣ» απέκτησε στέγη. Ένα ζεστό απόγευμα του Απρίλη του 1997, πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε στα εγκαίνια του ιδιόκτητου πλέον κτιρίου και η περηφάνεια περισσή. Θυμάμαι την συγκίνηση του συμβουλίου και της οικογένειάς μας στη μέση της Αβέρωφ, έξω από την σύγχρονη είσοδο του κτιρίου της Τράπεζας. Μιας Τράπεζας που απευθυνόταν σε όλους μας, μιας Τράπεζας που ανήκεσε όσους πίστεψαν σ΄αυτή, που την στήριξαν, που ακούμπησαν τις οικονομίες τους.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Τράπεζά μας μεγάλωσε, έγινε Τράπεζα Ηπείρου, απέκτησε πλήθος υποκαταστήματα με νέα προϊόντα και υπηρεσίες, διεύρυνε την εμπιστοσύνη της τοπικής κοινωνίας. Πολλά εκσυγχρονίστηκαν, πολλά άλλαξαν, αρκετά παραγκωνίστηκαν. Και φέτος, που ο πατέρας μας έκλεισε 20 χρόνια που δενείναι κοντά μας, θα ήθελα πραγματικά να ξέρω τι θα σκεφτόταν και πώς θα ένιωθε, τι μήνυμα θα επικοινωνούσε στους νεότερους.
Μήπως ότι δεν είναι ανέφικτο το ιδεατό;
Δήμητρα Ι. Δούμα
