Είναι συχνό φαινόμενο στην λειτουργία του ελληνικού δημοσίου να βάζει τους τύπους πάνω από την ουσία. Και το αποτέλεσμα είναι η ουσία να χάνεται….
Εδώ κι αρκετούς μήνες, από την Περιφέρεια Ηπείρου σε συνεργασία με το Διάζωμα και το Ελληνικό Φεστιβάλ, ξεκίνησε η προσπάθεια να παρουσιαστεί το έργο «Η Γυναίκα της Ζάκυθος» σε αρχαιολογικούς χώρους της Ηπείρου.
Ακόμη και σε χώρους που μένουν για αιώνες κλειστοί και ξεχασμένοι….
Φιλόδοξη κι αξιέπαινη προσπάθεια.
Η υλοποίηση του προγράμματος γίνεται σε συνεργασία με τις κατά τόπους Εφορείες Αρχαιοτήτων και υπηρετεί την ιδέα της επαναλειτουργία αρχαίων θεάτρων που βρίσκονται διάσπαρτα όχι μόνο στην Ήπειρο αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν είχε προγραμματιστεί μία παράσταση στο Ρωμαικό Ωδείο της Νικόπολης, η οποία ματαιώθηκε ενώ είχε προπωληθεί και μέρος των εισιτηρίων.
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες από την Εφορία τέθηκε μία σειρά προυποθέσεων που καθιστούσαν αδύνατη την παράσταση. Περιορισμοί στη χρήση των χώρων, απαγόρευση κίνησης φορτηγών κι άλλα….
Επιπλέον ζητήθηκε το ποσό των πέντε χιλιάδων ευρώ περίπου για τη χρήση του Ωδείου. Και μάλιστα για μία παράσταση που γίνονταν με τη συνεργασία της συγκεκριμένης υπηρεσίας.
Νόμιμα και τυπικά είναι όλα αυτά…. Όμως το αποτέλεσμα ήταν η ματαίωση της παράστασης καθώς ήταν αδύνατο να καλυφθεί το συγκεκριμένο χρηματικό ποσό, ακόμη κι αν το Ωδείο γέμιζε ασφυκτικά από κόσμο και διαθέτονταν το σύνολο των εισπράξεων από τα εισιτήρια.
Η υπηρεσία λειτούργησε σύμφωνα με το νόμο… Μήπως όμως πρόκειται για ένα νόμο που έρχεται από άλλες εποχές, δεν συνάδει με τη σημερινή και το μόνο αποτέλεσμα είναι να κρατά τους αρχαιολογικούς χώρους στα επίπεδα μουσειακού είδους;
Μήπως με αφορμή την περίπτωση της Ωδείου της Νικόπολης, θα πρέπει η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού να αποφασίσει να προχωρήσει σε τομές και αλλαγές που απαιτούνται στις μέρες μας;
Εκτός κι αν επιμένει στην ίδια γραμμή, να κρατά δηλαδή τους αρχαιολογικούς χώρους κλειστούς κι αφημένους στην τύχη τους.
