Την μνήμη των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στους μαρτυρικούς Λιγκιάδες τίμησε ο Δήμος Ιωαννιτών με τις εκδηλώσεις που κορυφώθηκαν το πρωί της Κυριακής.
Φέτος συμπληρώνονται 77 χρόνια από την ημέρα που τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής σκόρπισαν τον θάνατο και την καταστροφή.
Το πρωί τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου από τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων κ.κ. Μάξιμο και ακολούθησαν στο χώρο του μνημείου προσκλητήριο νεκρών και κατάθεση στεφάνων.
Στις εκδηλώσεις μνήμης παρέστησαν o Πρέσβης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Dr. Ernst Reichel, η βουλευτής Ιωαννίνων Μερόπη Τζούφη, ο Περιφερειάρχης Ηπείρου Αλέξανδρος Καχριμάνης, εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων, της αστυνομίας, του στρατού και της πυροσβεστικής, του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, εκπρόσωποι περιφερειακών και δημοτικών παρατάξεων καθώς και αντιδήμαρχοι, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι.
Παρών και ο μοναδικός επιζών της γερμανικής θηριωδίας Παναγιώτης Μπαμπούσκας.
Η κεντρική ομιλία έγινε από τον Δήμαρχο Ιωαννίνων Μωυσή Ελισάφ, ο οποίος σημείωσε ότι η ημέρα της 3ης Οκτωβρίου του 1943 δεν ήταν ένα γεγονός ουρανοκατέβατο. «Ήταν η μαύρη συνέπεια μιας ακόμη πιο μαύρης αιτίας. Με άλλα λόγια, προηγήθηκε κάποιο σύστημα μέσα στο οποίο επωάστηκε το αυγό τούτου του φιδιού» όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ακολούθως αναφέρθηκε στη σημασία της μνήμης: «Σήμερα ωστόσο ζούμε σε οργισμένους καιρούς και βεβαιωμένα πλέον διαλεγόμαστε με το αβέβαιο. Σήμερα που το χάος της αβύσσου είναι σχεδόν μπροστά μας έτοιμο να μας καταβροχθίσει συνολικά, σήμερα το χρέος να θυμούμαστε είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε επιτακτικότερο».
«Αν πράγματι θέλουμε αξιόπιστα να εμποδίσουμε ένα νέο τερατούργημα της ιστορίας, όπως εκείνο των Λιγκιάδων, ένας δρόμος υπάρχει: Μια νέα παιδεία που θα αποσκοπεί στο να καταστήσει το άτομο αυτόνομο, αυτοπροσδιορίσιμο, επαναστοχαζόμενο πάνω στις αρχές που κάνουν τον άνθρωπο να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Οι καταγγελτικές εκδηλώσεις, τα καταγγελτικά βιβλία και όλη η παγκόσμια ιαχή «ποτέ πια» όσο και αν έχουν κάποιο νόημα, δεν αρκούν. Εκείνο που θα συνεισέφερε την ελπίδα για μια αποτροπή της βαρβαρότητας θα ήταν η παιδεία. Μια παιδεία όμως που θα καθιστούσε το άτομο υπεύθυνο για τη συνύπαρξη με τους συνανθρώπους του. Που σημαίνει να μπορεί να αντιστέκεται και να μη γίνεται εργαλείο στα χέρια μισαλλόδοξων σωτήρων. Σε κάθε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή, ο ίδιος αποφασίζει και θέλει να είναι πρόβατο, τότε ο τσοπάνης πάντα θα βρίσκεται.
Μόνο που στη συνέχεια θα καραδοκούν και οι λύκοι» κατέληξε ο Δήμαρχος στην ομιλία του.
