Ο Ελληνοϊταλικός Σύλλογος Ιωαννίνων και το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωαννιτών παρουσιάζουν “Αφιέρωμα στο Νέο Ιταλικό Κινηματογράφο” με προβολές ταινιών στον Πολιτιστικό Πολυχώρο Παλιά σφαγεία από τη Δευτέρα 17 έως και το Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012. Στο χώρο των προβολών θα πραγματοποιηθεί και έκθεση κινηματογραφικής αφίσας με τίτλο “Σαν Παλιο Σινεμά” με αφίσες από ταινίες του παλιού Ιταλικού Κινηματογράφου.
Οι ώρες προβολών για όλες τις ημέρες είναι στις 9 μ.μ., ενώ τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν τη Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου στις 8 μ.μ.
Το “Νέο Κύμα” του Ιταλικού Κινηματογράφου της τελευταίας δεκαετίας δεν είναι ούτε “νέο” ακριβώς ούτε “κύμα”, τουλάχιστον όχι για τους δημιουργούς που άτυπα το αποτελούν. Μάλιστα πολλοί αποποιούνται ένα τέτοιο τίτλο σχεδόν σε κάθε συνέντευξη. Ίσως η βαριά παρακαταθήκη του Νεορεαλισμού και οι εξαιρετικές προσωπικές σφραγίδες των Ροσελίνι, Ντε Σίκα, Φελίνι, Παζολίνι, Αντονιονι, Βισκόντι, Μπερτολούτσι στον παγκόσμιο κινηματογράφο να είναι τόσο βαρύ φορτίο που κανείς δεν θέλει να φορτωθεί πια στις πλάτες του. Γεγονός πάντως είναι οτι κάτι σπουδαίο έχει αρχίσει να γίνεται στη γείτονα χώρα.
Τα οσκαρικά “Μεντιτεράνεο” του Σαλβατόρες και “Σινεμά ο Παράδεισος” του Τορνατόρε υπενθύμισαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 οτι οι Ιταλοί δεν ξέχασαν πως να κάνουν σινεμά. Και πάλι όμως, με την αύρα το Φελινικού “Άμαρκορντ” να φυσά γύρω τους, αποτέλεσαν τον λόγο για τον οποίο το ιταλικό σινεμά “τυποποιήθηκε” με την ταμπέλα του “νοσταλγικού φιλμ” στα μάτια του παγκόσμιου κοινού. Για χρόνια οτιδήποτε έξω από την τυποποίηση δύσκολα έφτανε στις αίθουσες εκτός Ιταλίας.
Καθώς βαδίζαμε στη νέα χιλιετία δύο γεγονότα ασύνδετα μεταξύ τους, η πτώση των δίδυμων πύργων και οι συγκρούσεις της Γένοβας, αφύπνισαν τον κόσμο και ακόμα περισσότερο τους κινηματογραφιστές. Οι ταινίες τους πλέον ακόμα κι αν αφορούσαν το παρελθόν μόνο νοσταλγικές δεν μπορεί να θεωρούνται. Με βλέμα κριτικό, δυναμικό γύρισμα και ταχύ μοντάζ ο Ιταλικός Κινηματογράφος ξανάγινε παγκόσμιος κοιτώντας μέσα στον καθρέφτη.
Οι ταινίες του αφιερώματος αντανακλούν λίγο ή πολύ αυτή την τάση. Το “Il Divo” αποτελεί βιογραφία του πρώην πρωθυπουργού Τζούλιο Αντρεότι, το “Γομόρρα” εξιστορεί πραγματικά γεγονότα από την δράση της μαφίας, οι “Περιπλανώμενες Νάρκες” επιχειρούν μια χειρουργική τομή στην ιταλική οικογένεια, το “Terraferma” σκύβει πάνω από τους λαθρομετανάστες που κατακλύζουν τον Ιταλικό Νότο και το “Εγώ είμαι ο Έρωτας” κάνει φύλλο και φτερό την “ανώτερη” τάξη.
Καθώς η οικονομική κρίση βαθαίνει, οι Ιταλοί κινηματογραφιστές συνεχίζουν απτόητοι σε πείσμα των καιρών (και κυρίως χρηματοδότησης) θυμίζοντάς μας οτι σχεδόν 70 χρόνια πριν, ανάμεσα στα χαλάσματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ένας νεαρός εργάτης άρχιζε το απεγνωσμένο και μοναχικό του ψάξιμο για το κλεμμένο του ποδήλατο…
