Οι περισσότεροι εκ των Αθηνών γνωρίζουν τι συμβαίνει παρασκηνιακά και τι πιστεύει ο ένας πολιτικός για τον άλλο αλλά και τι εκφράζει στο στενό του κύκλο. Η παράσταση όμως δίνεται πάνω στη σκηνή, δημόσια δηλαδή,και αυτήν αξιολογούν οι θεατές όσο και αν τα backstage έχουν γίνει μόδα.
Η επίθεση του πρώην Πρωθυπουργού ήταν δριμύτατη αλλά προσεκτική. Εξέθεσε και προσέβαλε πολιτικά τον Υπουργό Εξωτερικών αλλά όχι τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Σε εκείνον ουσιαστικά έριξε την ευθύνη της λανθασμένης επιλογής Γεραπετρίτη, σημαντική κατηγορία για ηγέτη αλλά όχι αντάξια της διαγραφής και τον επέκρινε για τον δικό του χαριεντισμό με τους Ράμα και Ερντογάν, βαρύ και αυτό αλλά αντίστοιχο με το υπονοούμενο του Κ. Μητσοτάκη στο κοινοβούλιο για τη χειραψία Σαμαρά-Παππά. Την ίδια στιγμή ο κ. Σαμαράς θεώρησε και τα δύο περιστατικά ως πολιτικά ανούσια.
Ο Αντώνης Σαμαράς επανέλαβε βασικά τις θέσεις του για τα ελληνοτουρκικά και τις νεότερες εξελίξεις τους (Κάσος, Αιολικά Πάρκα), το μεταναστευτικό και την πράσινη μετάβαση, όπως και στο Πολεμικό Μουσείο, αλλά σε αντίθεση με τότε έκανε και ευθεία επίθεση σε πρόσωπα. Έδειξε, όπως προαναφέρθηκε, με το δάχτυλο τον Γιώργο Γεραπετρίτη. Για την τοποθέτηση του στο Πολεμικό Μουσείο δεν διεγράφη. Εάν λοιπόνη ίδια κριτική επί των τριών αυτών ζητημάτων της ατζέντας της κυβέρνησης είναι κομματικά ανεκτή, όταν συνδυάζεται με την επίθεση στον κ. Γεραπετρίτη γιατί δεν είναι;
Η διαγραφή λοιπόν οδηγεί σε τρία συμπεράσματα:
1. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν διαγράφει τον άνθρωπο που άσκησε κριτική στην κυβέρνηση αλλά εκείνον που αμφισβήτησε τον Γιώργο Γεραπετρίτη. Άρα, ο δεύτερος έχει μεγαλύτερη κομματική αξία;
2. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν διέγραψε ένα απλό μέλος της ΝΔ αλλά έναν πρώην Πρωθυπουργό, στην κυβέρνηση του οποίου θήτευσε, διαγράφοντας μαζί και ένα κομμάτι της ιστορίας του κόμματος.
3. Τέλος, ο Κ. Μητσοτάκης διέγραψε εκείνον που υπέδειξε ως καταλληλότερο για ΠτΔ τον Κώστα Καραμανλή. Κατ’ ουσία εκείνον που υπέδειξε τον Κ. Καραμανλή ως καλύτερο ηγέτη συνολικά, βάζοντας το «εγώ» του σε δεύτερη μοίρα.
Στην περίπτωση Α. Σαμαρά «χαλάει» για πρώτη φορά το αφήγημα πως όλα πάνε καλά. Τα νερά στο Αιγαίο είναι ήρεμα, η οικονομία πάει καλά με εξαίρεση τον εισαγόμενο πληθωρισμό, στο Πολεμικό Μουσείο δεν έγινε κάτι το σημαντικό, ο Σαλμάς είναι μία μοναδική περίπτωση κλπ, κλπ. Εάν όλα πάνε καλά, γιατί διαγράφεται ένας πρώην Πρωθυπουργός;
Ενώ μέχρι τώρα φαινόταν πως ο Πρωθυπουργός ζυγίζει «μαεστρικά» κάθε κίνηση του, το συναίσθημα τον κατέλαβε στην περίπτωση Α. Σαμαρά, αφήνοντας εκτεθειμένη την ιστορία του κόμματος, την ταυτότητά του αλλά και τον Κώστα Καραμανλή, τονηγέτη με τη μεγαλύτερη αποδοχή μετά τον θείο του.
Έτσι, διαμορφώνεται και ένα εξ αντανακλάσεως συμπέρασμα από τη διαγραφή Α. Σαμαρά, μετά και την απάντηση του ίδιου με συγκεκριμένα ερωτήματα επί ζητημάτων που απασχολούν την πλειοψηφία των Ελλήνων: Ο Κώστας Καραμανλής είναι η αχίλλειος πτέρνα του Κυριακού Μητσοτάκη.
