Φόρεσαν τις παραδοσιακές τους στολές, έγιναν μία μεγάλη παρέα και αναβίωσαν τα έθιμο.. Με πρώτο τον «Λάζαρο»..

Είναι ένα από τα έθιμα που χαρακτήριζε τα χωριά της Ηπείρου και στο πέρασμα του χρόνου μαζί με τα χωριά που ερήμωσαν, άρχισε να σβήνει..

Ωστόσο δραστήριοι σύλλογοι, άνθρωποι με αγάπη για την παράδοση, αναβιώνουν όλο και σε περισσότερα χωριά τα κάλαντα του Λαζάρου.

Μικρός και ορεινός οικισμός ο Δρίσκος… Οι κάτοικοι λίγοι όμως με περίσσευμα αγάπης αναβίωσαν το έθιμο της μέρας…

Στην μετακατοχική Ήπειρο, τα παιδιά από τις προηγούμενες μέρες φρόντιζαν να βρουν ή να φτιάξουν – με λυγαριές που είχαν φροντίσει να μαζέψουν από τα ποτάμια το καλοκαίρι- και να στολίσουν με λουλούδια, το καλάθι για τ’ αυγά, γιατί αυγά έδιναν ως επί το πλείστον οι νοικοκυρές.

Κάποιες έδιναν και ξερά σύκα ή καρύδια ή αμύγδαλα ή ακόμα και κουλούρια. Για να μη σπάνε τα αυγά μέσα στο καλάθι έβαζαν λίγο κοπανισμένο λινάρι, λίγο μαλλί ή λίγα άχυρα.

Πριν ξεκινήσουν, μέσα στο καλάθι ο καθένας της παρέας έβαζε από ένα αβγό, για “φώλι”, ώστε να βλέπουν οι νοικοκυρές ότι κι άλλες έδωσαν αυγό για να δώσουν κι αυτές.

Τα κάλαντα του Λάζαρου συνοδευόταν από κυπριά (κουδούνια σε σχήμα καμπάνας, μικρότερου μεγέθους, κατάλληλο για γίδια), που τα έλεγαν “ζυγιές”. Συνήθως ήταν  ή τέσσερα μεγάλα κυπριά με μονό ή διπλό γλωσσίδι ή τρία κυπριά κι ένα κουδούνι. Η κάθε παρέα περηφανεύονταν για τη ζυγιά της: «Εμείς έχουμε τα μεγαλύτερα κυπριά…» ή «εμείς έχουμε κυπριά με διπλό γλωσσίδι και μια μεγάλη κουδούνα…»

Οι παρέες ξεχύνονται στα χωριά και τα σοκάκια γέμισαν με γέλια και χαρούμενες φωνές..