Προσέχετε να δώσετε προσωπικότητα στο χώρο σας, να μην τον αφήσετε απρόσωπο μου έλεγαν. Λες και είναι το ευκολότερο πράγμα σ’αυτή τη γη. Λες και πρόκειται για μια επίσκεψη στο χασάπη. Ολίγο από λάπα και μερικά παϊδάκια παρακαλώ! Σιγά μη ξεμπερδέψεις τόσο εύκολα! Νομίζεις!!
Είναι να μην το αποφασίσεις να διακοσμήσεις το χώρο σου, όπως ορίζει ο νόμος των διακοσμητών που σέβονται τον εαυτό τους! Είναι να μην πέσεις στη δίνη των χρωμάτων σε συνδυασμό με υφές και πολύτιμα. Αχ, κι από την άλλη, τι να κάνεις;;; Να εμπιστευτείς στον πρώτο τυχόντα διακοσμητή τον προσωπικό σου χώρο; Τα μυστικά σου; Την ψυχοσύνθεσή σου; Τις επιθυμίες σου; Μα ψυχανάλυση με το στανιό; Γίνεται; Εμ, δε γίνεται!
Αφού λοιπόν δε γίνεται, πιάνεις κατ’αρχήν μερικά περιοδικά διακόσμησης. Είναι αρκετά πιθανό να βρεις πολλές ωραίες ιδέες εκεί. Είναι επίσης αρκετά πιθανό να μην μπορείς να ανταποκριθείς οικονομικά σε πολλές απ’αυτές που θα σου αρέσουν. Δεν πειράζει, το παν είναι να πάρεις ιδέες. Γιατί τα πάντα ξεκινούν από την ιδέα. Μετά, η εφαρμογή της είναι άλλο θέμα. Μη μου ανησυχείτε γι’αυτό. Εγώ δεν ανησύχησα. Ωστόσο εγώ είμαι και λίγο παράξενη, μια σταλιά ιδιόμορφη και αρκετά αισιόδοξη. Είπα, δε θ’ακολουθήσω κλισέ. Δε θα υποκείψω σε κανόνες. Στο κάτω κάτω ο χώρος μου είναι, θέλω να φαίνεται παντού η προσωπική μου παρέμβαση. Τα σπίτια διακοσμημένα από διακοσμητές μου φαίνονται και λίγο ψυχρά. Λίγο απρόσωπα, λίγο δε ξέρω, λίγο άνοστα. Έχω άδικο;
Ξεκίνησα λοιπόν με μερικά περιοδικά διακόσμησης, για να πάρω ιδέες. Μαγεύεσαι είναι αλήθεια. Τι τέλεια περιβάλλοντα; Χωρίς ούτε ένα ψεγάδι. Σε χρώματα; Σε στήσιμο; Σε υλικά και υφές; Σε υφάσματα; Σε τι να πω; Σε τίποτα δεν τους πιάνεις τους άτιμους τους διακοσμητές. Μερικοί απ’αυτούς είναι πραγματικά καλλιτέχνες. Όμως πόσο τιμώνται άραγε οι κύριοι αυτοί;
Αφήνω λιγάκι κατά μέρος τα περιοδικά και κοιτώ το χώρο γύρω μου. Το δικό μου χώρο. Το διπλό μου κρεβάτι, χωρίς κεφαλάρι που εγώ το διάλεξα έτσι (αλλά που δεν το είδα σε κανένα περιοδικό), την παλιά τουαλέτα της μαμάς μου με τα δύο κομοδίνα όλα σε κρεμ φορμάικα με καφέ λεπτομέρειες που τα θυμάμαι από την πρώτη παιδική μου ηλικία και που την κουβαλάω μαζί μου και στις τέσσερεις μετακομίσεις που έκανα τα τελευταία 15 χρόνια, χωρίς να έχω πρόθεση να την αποχωριστώ, όσο κι αν την βρίσκουν κιτς οι φίλοι μου. Δε με νοιάζει, εμενα μου αρέσει και τη θέλω μαζί μου κι ας στο πέρασμα των χρόνων έσπασαν κομματάκια φορμάικας από τις γωνίες. Ακόμα και τα 52 μαξιλάρια διαφόρων διαστάσεων που γεμίζουν το κρεβάτι μου μου αρέσουν και να σας πω την αλήθεια ούτε αυτά έχω πρόθεση ακόμα ν’αποχωριστώ.
Θέλω ο χώρος μου να είναι δικός μου. Θέλω να αισθάνομαι άνετα μέσα σ’αυτόν. Τρέχω στην παλιά σεντούκα μου, την ανοίγω και βγάζω ένα υπέροχο ριχτάρι που μου είχε κάνει δώρο σε κάτι παλιά γενέθλια η μαμά μου. Σε τόνους χρυσούς και κανελί. Το ξεδιπλώνω και το απλώνω στο κρεβάτι μου, το διπλό, χωρίς κεφαλάρι. Κοιτιέμαι στον καθρέφτη της τουαλέτας μου. Αυτής της παλιάς. Και χαμογελώ. Τελικά χρειάζονται πραγματικά λίγα για την ευτυχία, σκέφτομαι, και ξαπλώνω στα 52 μαξιλάρια μου. Καλή σας νύχτα!
Ιδέες για την κρεβατοκάμαρά σας μπορείτε να δείτε εδώ http://www.epiplagand.gr/krevatokamares/
{jathumbnail off}
