Γράφει: Κώστας Ιωαννίδης
Αρχίζουν οι αρμόδιοι από την Ευρώπη να εκφράζονται για την περίπτωση της Ελλάδας, καθώς πλησιάζει ο Σεπτέμβριος και σύντομα θα βρεθούμε προ μιας ακόμα δυσάρεστης έκπληξης. Οι πολιτικοί και οι πολίτες ψηφοφόροι και φορολογούμενοι στα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, θα μας κρίνουν στο πεδίο της ηθικής.
Θα θεωρήσουν, δηλαδή, γενναιοδωρία, απερισκεψία, καλοσύνη και όχι τέλος πάντων δίκαιη, μια απόφαση προς την κατεύθυνση της διατήρησης τής, χωρίς δικαίωμα αμφισβήτησης, σχέσης μας με το ευρώ. Η «μετάφραση» αυτού λέει, πως θα χρειαστεί να καταβληθούν και άλλα κεφάλαια για να θεωρηθεί η ελληνική περίπτωση βιώσιμη.
Πολλοί Έλληνες πέφτουν εύκολα θύματα μιας πολιτικής, που μορφώνεται πάνω στην πίκρα, την αγανάκτηση και την ιδιότυπη κληρονομική(;) αλαζονεία του «αδικημένου θύματος», που πάντα πληρώνει και από πάνω τους διαβάλλουν, τους ραπίζουν, τους απειλούν, τους εκβιάζουν.
Ορισμένοι πολιτικοί της Γερμανίας πατάνε πάνω στην κοινή αντίληψη των πολιτών, στις χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης, για να ανεβάσουν την πολιτική τους γοητεία. Αλλά το ζήτημα είναι η περί δικαίου αίσθηση των πολιτών που διαφέρει από την ελληνική.
Εδώ θεωρήθηκε φυσική εξέλιξη των πραγμάτων το γεγονός πως από τον Απρίλιο και μετά η νέα εκλεγμένη από τους πολίτες κυβέρνηση «έπιασε δουλειά» τον Αύγουστο. Μετά την επίσκεψη της τρόικας. Στην υπόλοιπη Ευρωζώνη, όμως, ξέρανε πως το Φεβρουάριο αποφασίστηκε να πληρώσουν και άλλα, για το νέο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας. Για να μην καταρρεύσει το ευρώ. Κάπως έτσι το πέρασαν από τα κοινοβούλιά τους.
Παράλληλα οι ηγέτες έβλεπαν από τότε, το Σεπτέμβριο, ως μήνα που θα λαμβάνονταν αποφάσεις γύρω από την πολιτική και οικονομική ενοποίηση των χωρών που στηρίζουν και στηρίζονται από το ευρώ. Για την ελληνική περίπτωση είχαν, ως χρονικό ορίζοντα για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, τον Ιούνιο και έβλεπαν ολοκλήρωση της αναμόρφωσης του τραπεζικού συστήματος το Σεπτέμβριο. Με απλά λόγια, υπολόγιζαν ότι τα ραψίματα και τα ραφτικά για την Ελλάδα θα είχαν τελειώσει, όταν θα άρχιζε το ποιοτικό άλμα του εξ ανάγκης σφικτότερου εναγκαλισμού των κοινωνιών της Ευρωζώνης, μαζί με τα οικονομικά τους υποσυστήματα.
Οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις στην Ελλάδα διακινήθηκαν «επικοινωνιακά», σαν «οι πολίτες έστελναν μηνύματα και οι πολιτικοί… τα ελάμβαναν» αλλά οι Ευρωπαίοι το είδαν όπως είναι για αυτούς.
Οι Έλληνες, κάνοντας πως διοικούν και διοικούνται, «παίζουν» καθυστέρηση. Πότε παριστάνοντας ότι ασκούν το δημοκρατικό τους δικαίωμα και πότε πως αναζητούν ισοδύναμα μέτρα, μη δεχόμενοι να κόψουν τη διαπιστωμένη αιτία της διαρκούς απώλειας ανταγωνιστικότητας παντού. Εκεί είναι η βάση της αντίθεσης που καλλιεργούν οι λαϊκιστές πολιτικοί της Ευρώπης, ενισχύοντας και τους εγχώριους ομοίους τους. Στα ηθικά, αλλά δυστυχώς για όλους αυτούς, η ενότητα στην Ευρώπη την εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν αφορά στην ηθική, αλλά στο συμφέρον και την ηθική του.
ΚΩΣΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ – kioan@naftemporiki.gr
