Ένας χρόνος συμπληρώνεται από την ημέρα που ένα νέο παιδί, γεμάτο όνειρα έχασε τη ζωή του. Κι έχασε τη ζωή του κάνοντας το άθλημα που αγαπούσε. Το δυστύχημα στο χιονοδρομικό κέντρο του Μετσόβου συγκλονίζει την Ελλάδα. Ο 23χρονος Αντώνης χάνεται για πάντα.
Και μετά…
Μετά ανοίγει η συζήτηση για την κατάσταση του χιονοδρομικού, για τα μέτρα ασφαλείας, για τις ευθύνες.
Σε μία χώρα όπου η ανευθυνότητα περισσεύει η αξία της ζωής ευτελίζεται. Και όπως συμβαίνει συνήθως μετά από λίγο καιρό όλα ξεχνιούνται.
Όμως η οικογένεια που έχασε το παλικάρι της δεν μπορεί να ξεχάσει. Δεν γίνεται να ξεχάσει. Ένα χρόνο μετά έρχεται η επιστολή της μητέρας του Αντώνη για να θυμίσει…
Οφείλουμε λοιπόν να θυμηθούμε….
«Ένας χρόνος χωρίς τον Αντώνη μου.
30/1/2011. Η Κυριακή που σημάδεψε τη ζωή μας. Είμαι η μάνα του.
Μια χαροκαμένη μάνα, όχι γιατί το παιδί μου αρρώστησε, ούτε γιατί έφταιξα εγώ ή ο γιος μου γι’ αυτό ή άλλος της οικογένειάς μου.
Χάθηκε σε ένα ανεύθυνο χιονοδρομικό κέντρο.
Από εκείνη τη στιγμή η ζωή μας τελείωσε… και άνοιξαν οι πόρτες του πόνου για την οικογένειά μας.
Έκανα δύο παιδιά και τα μεγαλώσαμε προσφέροντάς τα στην κοινωνία χρήσιμους και συνειδητούς πολίτες, προπαντός καλούς ανθρώπους.
Ο αδικοχαμένος γιος μας ξεκινούσε με όρεξη και μεράκι τη ζωή του μαζί με τον αδερφό του.
Τώρα τα όνειρά μας έγιναν στάχτη σε ένα δευτερόλεπτο.
Τι ζητάω; Ποινές για την ανευθυνότητα και τους υπαίτιους.
Αυτός ο τόπος χρειάζεται ποινές που να είναι αποτρεπτικές.
Γιατί ο φόβος θ’ αναγκάσει όλους να γίνουν πιο συνειδητοποιημένοι πολίτες.
Οι αρμόδιοι αυτού του τόπου, να αλλάξουν νόμους, να είναι πιο αυστηροί όταν παίρνουν τις αποφάσεις τους. Να σκεφτούν εμάς τους αδικημένους γονείς που έχασαν ένα παιδί γι’ αυτούς, και τον κόσμο όλο, για μας κοστολογώντας τη ζωή τους με λίγα ευρώ και λίγους μήνες φυλακής.
Τα νέα τα παιδιά που στα πιο όμορφα χρόνια τους βρέθηκαν μέσα στο χώμα, γιατί κάποιοι ανεύθυνοι το θέλησαν.
Και μην μου πει κανείς όχι, γιατί από τη στιγμή που άνοιξαν ένα χιονοδρομικό χωρίς να πάρουν τις απαραίτητες προφυλάξεις να προστατέψουν τόσο τα παιδιά που πάνε εκεί, χωρίς εμείς να ξέρουμε πως τα στέλνουμε στου χάρου την πόρτα, ξέρουν πολύ καλά τι μπορούν να προκαλέσουν.
Τώρα, θέλετε οι αρμόδιοι να μάθετε τι σημαίνει να χάνεις ένα παιδί;
Αδειάστε το μυαλό σας…
Τώρα σκεφτείτε το χειρότερο πράγμα στον κόσμο, ότι το παιδί σας πέθανε. Σκοτώθηκε χωρίς να φταίει, ασυλλόγιστα, από κάποιον ανεύθυνο.
Τώρα προσπαθήστε να σκεφτείτε ότι δεν θα ξανακούσετε το παιδί σας να γελάει, να μιλάει, δεν θα μοιράζεστε τίποτα μαζί του. Δεν θα σας ξαναπεί «σ’ αγαπώ» δεν θα πάτε ποτέ στο γάμο του, δεν θα ακούσετε το τραγούδι που θα του αφιερώνατε εκεί. Απλά όλα είναι μια σιωπή… ένα κενό.
Σκεφτείτε ότι η ζωή σας άλλαξε και ότι ο πόνος σας συντροφεύει 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα, κάθε μέρα, κάθε μήνα, και άσχετα με το τι κάνεις ή με ποιον μιλάς, μια κασέτα με το παιδί σου να παίζει ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό σου. Μικρός, έφηβος, νέος και να μην θέλεις να ξεχάσεις τίποτα από αυτά τα υπέροχα χρόνια που πέρασες μαζί του. Είναι και αυτός ο φόβος μου μην τον ξεχάσεις και δεν θέλεις.
Μυρίζεις το μαξιλάρι του, τα ρούχα του, και το μόνο που κάνεις είναι να κλαις. Γιατί; Γιατί δεν έχεις άλλη επιθυμία στη ζωή σου. Επιθυμείς να τον δεις, να ξανακούσεις τη φωνή του. Και ξέροντας βαθιά μέσα σου πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό, τα πάντα σου θυμίζουν το χαμό…
Η κάθε σκέψη, το κάθε συναίσθημα, ο χαμός καταστρέφει την κάθε πλευρά της ζωής, ακόμη και αυτή του άλλου μου γιου, που τον υπεραγαπάμε, τον λατρεύουμε και είναι το μοναδικό μας στήριγμα.
Κι εμείς; Να προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια της διαλυμένης μας ζωής. Δυστυχώς δεν υπάρχει τρόπος να ξαναγίνουν όπως πριν. Τώρα αναρωτιέστε λοιπόν γιατί εμείς που μείναμε πίσω, απομονωνόμαστε.
Απλά, προσπαθούμε να αντέξουμε.
Τώρα, οι άρχοντες και βουλευτές, οι αρμόδιοι νομοθέτες αυτού του τόπου, ας πάνε σπίτια τους να κοιτάξουν τα παιδιά τους, να μιλήσουν μαζί τους. Να νιώσουν αυτό το υπέροχο συναίσθημα και πόσο τυχεροί είναι, που έχουν αυτό το πολύτιμο αγαθό. Τους εύχομαι ολόψυχα να τα έχουν για όλης τους τη ζωή.
Τώρα, όμως, οφείλουν να κάνουν κάτι. Το οφείλουν πρώτα στα παιδιά τους και ύστερα σε όλα τα νέα παιδιά που βγαίνουν να περάσουν καλά μια όμορφη χιονισμένη μέρα. Και τέλος το οφείλουν σε εμάς τους γονείς που η ζωή μας σταμάτησε.
Αυστηρές ποινές, έλεγχοι, τήρηση των νόμων.
Φυσικά για μας και η πιο βαριά ποινή δεν είναι ισάξια της ζωής του γιού μας. Απλά ας γίνει ο θάνατος αυτών των παιδιών σε αυτή τη χιονοδρομική σεζόν, στο Μέτσοβο, στα Τρία-Πέντε Πηγάδια, σημαία να σωθούν άλλα παιδιά που φεύγουν από τα σπίτια τους να διασκεδάσουν και να γυρίσουν ξανά πίσω σε αυτά γερά.
Και μην ξεχνάτε: όλοι είμαστε πίσω από τον ίδιο ουρανό. Ποτέ δεν ξέρεις τι ξημερώνει την επόμενη μέρα».
Ευχαριστώ
Ευαγγελία Αγγέλη
