Είναι λίγο κάτω από σαράντα. Πριν από έξι χρόνια, έφτιαξε τη δική του μονάδα με αγελάδες, κοντά την Πρέβεζα. Έδωσε και δίνει τη μάχη του. Σήμερα πιο δύσκολα. Μέσα στην αβεβαιότητα.
Τον συναντήσαμε σε όλες τις κινητοποιήσεις για τη Δωδώνη, τα τελευταία δύο χρόνια. Ήταν εκεί… Για να υπερασπιστεί ότι δημιούργησαν οι προηγούμενες γενιές. Αλλά και για να υπερασπιστεί τα όνειρά του!
Οι αγώνες έχουν νικητές και ηττημένους. Και νιώθει ηττημένος. Και προδομένος. Από τις Ενώσεις, από τους πολιτικούς της Ηπείρου…
Σε ένα χαρτί έχει γράψει μερικές αράδες και ζήτησε να τις παραδώσουμε στην κοινή γνώμη της Ηπείρου, μόλις όλα θα είχαν τελειώσει. Και έφτασε το πλήρωμα του χρόνου.
«Η Δωδώνη μας δεν είναι πια δική μας. Δεν θα γίνει ποτέ ξανά αυτή που ξέραμε. Δεν θέλω να πάω πίσω. Θα πάω μπροστά. Ένα χρόνο μετά από σήμερα. Το όνομά της θα έχει πουληθεί κάπου στην Ευρώπη. Στη Γαλλία ή τη Δανία. Το σημερινό εργοστάσιο θα είναι ένα τυροκομείο της σειράς. Μερικά πρώην στελέχη της Αγροτικής Τράπεζας θα τρίβουν τα χέρια τους. Κι εμείς θα ψάχνουμε τότε τι δεν έγινε σωστά. Αυτό το κακό όνειρο δεν θέλω να βγει αληθινό. Αλλά αν βγει; Το μόνο που θα μπορώ θα είναι να πω στο δικό μου παιδί ότι εγώ ήμουν εκεί όταν έπρεπε. Άλλοι εγκατέλειψαν νωρίς κι άλλοι έστρωσαν κόκκινα χαλιά»
