Οι άνθρωποι που με κάποιο τρόπο υπήρξαν στα παιδικά μας χρόνια κατέχουν πάντα ξεχωριστή θέση. Ειδικά όταν τα παιδικά χρόνια ήταν ακόμη στις αλάνες και όχι στα τάμπλετ και οι σχέσεις των ανθρώπων διαπροσωπικές και όχι στα κοινωνικά δίκτυα.
Κι όταν κάποιος από τους ανθρώπους αυτούς φεύγει τότε είναι σαν κάτι να σπάει μέσα αςς.
Έρχεται να μας το θυμίσει ένας τρυφερός αποχαιρετισμός. Ο αποχαιρετισμός που απευθύνει ο Λευτέρης Γκόρος- Παπαβασιλείου στον Χρήστο Ντάνη.
Ο Χρήστος Ντάνης που έφυγε από τη ζωή διατηρούσε κατάστημα παιχνιδιών. Ο παράδεισος λοιπόν των μικρών.
Ένας μικρός που έχει μεγαλώσει και πλέον είναι εργαζόμενος θυμάται, νοσταλγεί και αποχαιρετά τον μικρό ήρωα των παιδικών του χρόνων.
«Θυμάμαι κάθε μαγικό ραβδί που έχω πουλήσει και σε ποιόν» αποκρίθηκε ο Ολιβάντερ…
Κάπως έτσι έχω κι εγώ τον Χρήστο Ντάνη στο μυαλό μου, γιατί, τί πιο μαγικό για ένα παιδί από τα παιχνίδια του;
Εικόνα βέβαια που φρόντισε να μου επιβεβαιώσει τα Χριστούγεννα του 2020 όταν επισκέφθηκα το κατάστημα του να αγοράσω δώρα για τα ανίψια μου και μου είπε όταν μπήκα μέσα και χαιρέτησα φορώντας μάσκα: Ο Λευτέρης της Βάσως και του Νίκου δεν είσαι;
«Ναι» του απάντησα για να μου πει «Πως μεγάλωσες έτσι, από την φωνή σε κατάλαβα δεν θα σε γνώριζα αλλιώς».
Είχαν περάσει και κοντά 10 χρόνια άλλωστε από την τελευταία φορά που πήγα να αγοράσω παιχνίδι, ήταν η «κασέτα» Pokemon Heartgold κάπου το 2010 για το NintendoDSLite, που επίσης είχα πάρει από το κατάστημά του.
Λένε πως το πρώτο πράγμα που ξεχνάς από έναν άνθρωπο είναι η φωνή, αλλά 10 χρόνια μετά με θυμήθηκε και δε χάλασε τη μαγική εικόνα που είχε πλάσει το παιδικό μου μυαλό.
Του ανθρώπου που μοναδική του έννοια ήταν να κάνει τα παιδιά χαρούμενα.
Σήμερα έμαθα από την μητέρα μου πως ο Χρήστος Ντάνης «έφυγε» και κάπως έτσι ένιωσα να χάνεται και ένα δικό μου κομμάτι.
Θέλω να τον ευχαριστήσω για όλες τις χαρές που μου πρόσφερε καθώς μεγάλωνα και για το λιθαράκι που έβαλε σ’ αυτό που έγινα.
Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του.
Καλό παράδεισο.
Λευτέρης Παπαβασιλείου Γκόρος
