Η Επιτροπή Λόγου και Τέχνης σε συνεργασία με την Κινηματογραφική Ομάδα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (Κ.Ο.Π.Ι) στo πλαίσιο της Κινηματογραφικής Λέσχης παρουσιάζει το αφιέρωμα: «Η φύση σε πρώτο πλάνο». Την Τετάρτη 9 και την Πέμπτη 10 Μαΐου 2012 προβάλλεται η ταινία: Ο άνεμος θα μας πάρει “The Wind Will Carry Us” (Abbas Kiarostami) (Ιράν-Γαλλία, 1999, 118΄).
Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Abbas Kiarostami. Παίζουν οι ηθοποιοί: Behzad Dorani, Noghre Asadi, Roushan Karam Elmi, Bahman Ghobadi, Shahpour Ghobadi, Reihan Heidar. Βραβεία: Μεγάλο βραβείο επιτροπής στο φεστιβάλ Βενετίας, ειδικό βραβείο στο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Ένα τζιπάκι κατευθύνεται στο Σια Νταρέχ, ένα χωριουδάκι κάπου στο Ιρανικό Κουρδιστάν. Το ταξίδι είναι μακρινό και δύσκολο. Οι ταξιδιώτες έχουν ως σκοπό να καταγράψουν μια παραδοσιακή κηδεία, την τελετουργία του πένθους και το μοιρολόι αμέσως μετά τον επικείμενο θάνατο μιας γυναίκας εκατό ετών. Όταν φτάνουν στον προορισμό τους ισχυρίζονται ότι ψάχνουν κάποιο χαμένο θησαυρό. Στις μέρες που ακολουθούν παρακολουθούμε τις σχοινοτενείς διαδρομές του Μπέντζαμιν, επικεφαλή της ομάδας, ανάμεσα στους χωρικούς και το χρυσαφένιο τοπίο τους. Στη διάρκεια τους ο Μπέντζαμιν υπηρετείται από τον εντεκάχρονο Φορζάντ με τον οποίο προσπαθεί απρόθυμα να δημιουργήσει κάποια σχέση. Επιπλέον βασανίζεται από συνεχή τηλεφωνήματα. Μόλις χτυπήσει το κινητό του, παρατάει ότι κάνει και διασχίζει το χωριό προκειμένου να φτάσει στην κορυφή ενός λόφου όπου βρίσκεται το νεκροταφείο και είναι το μοναδικό σημείο που έχει σήμα. Εκεί συνομιλεί με έναν άνθρωπο που σκάβει μια τρύπα στο χώμα χωρίς να τον βλέπει ποτέ, τον Γιουσέφ.
Το μυστικό όπως πάντα στον Κιαροστάμι είναι πολύ απλό και πολύ περίπλοκο μαζί. Πρόκειται για έναν μεγαλοφυή κινηματογραφιστή που με οξεία αίσθηση οπτικοακουστικών συνδυασμών συσχετίζει την ντοκιμαντερίστικη απεικόνιση κάποιου κουρδικού ορεινού χωριού, τριγυρισμένου από έναν εύφορο σιτοβολώνα, με το ποιητικά χαρτογραφημένο ψυχογράφημα ενός τηλεοπτικού παραγωγού, ο οποίος σκέφτεται με τους επείγοντες, ψηφιακούς ρυθμούς της πόλης. Πράγματι πρέπει να κοιτάζουμε και να αφουγκραζόμαστε πολύ προσεκτικά για να αντιληφθούμε πόσο περίτεχνο είναι το ηχητικό κολάζ που ακούμε• πόσο προσεκτικά μετατοπίζονται το κελάηδημα των πουλιών, τα κακαρίσματα των πουλερικών, τα γαυγίσματα των σκυλιών και το φύσημα του ανέμου μέσα στο χορτάρι• με πόση λεπτότητα και φροντίδα όλα αυτά ταξινομούνται και μοντάρονται, για να κάνουν όσο το δυνατόν πιο αισθητή τη σαγηνευτική, μυστηριώδη παρουσία του φυσικού κόσμου.
Η ταινία δεν αντιπαραθέτει απλώς την αλλοτρίωση ενός εγωκεντρικού αστού εξαρτημένου από το κινητό και το αυτοκίνητο του, στην αυθεντικότητα των απομονωμένων ιθαγενών, που ξέρουν τους ρυθμούς της φύσης, την (ανα)παραγωγή, τη σεξουαλικότητα και το θάνατο. Στην πραγματικότητα δε μιλάει ούτε καν για τον κεντρικό της ήρωα. Ατενίζει την εκτυφλωτική ομορφιά του τοπίου που σιγά σιγά δαμάζει το σκόρπιο βλέμμα του. Και κάθε απόπειρά του να πλησιάσει τους άλλους, τη μετράει με τις αποστάσεις της ποίησης. Στα υπέροχα γενικά πλάνα της αρχής, όπου ένα αυτοκίνητο χάνεται στις κορδέλες της κιαροσταμικής τοπιογραφίας, ακούμε τους επιβάτες να ψάχνουν ένα μοναχικό δέντρο για να προσανατολιστούν και τον Μπεχζάντ να αναφέρει στίχους του Σεπεχρί. Η σύντομη εισαγωγή συνοψίζει τι πρόκειται να ακολουθήσει: ένα ταξίδι απαρχή του τοπίου και μια αφήγηση δομημένη από μπλοκ ποίησης.
Αίθουσα Λόγου και Τέχνης «Δημήτρης Χατζής», Πανεπιστημιούπολη, στις 8:30 το βράδυ. ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
