ΓΡΑΦΕΙ: Πέτρος Κατσάκος
Μικραίνουν οι μήνες μας όπως τα ρούχα των παιδιών μας. Λιγοστεύουν οι μέρες και περισσεύουν απ τα μανίκια μες το κρύο. Κι εσύ βάζεις τα χέρια στις τσέπες και ψηλαφίζεις το κενό
Μικραίνουν οι μήνες μας σαν τις μερίδες της χαράς μας. Στερεύουν τα χαμόγελα και τα μάτια χαμηλωμένα πάντα, κάτι να ψάχνουν στα πεζοδρόμια των άλλων.
Μικραίνουν οι μήνες μας βασανιστικά και επαναλαμβανόμενα σε μια προκαθορισμένη μονοτονία. Περνάς την πόρτα βιαστικός για να κρυφτείς από όσα σε περιμένουν απειλητικά στο κατώφλι.
Μικραίνουν οι μήνες μας και οι μέρες σώνονται νωρίς πριν να προλάβεις να τις ζήσεις. Χρωστάς παντού και σου χρωστάει πια μόνο η θλίψη.
Μικραίνουν οι μήνες και φεύγουν πρόωρα οι ώρες. Θαρρείς πως βιάζονται να σε ξεφορτωθούν. Βάρος τους έγινες κι εσύ και οι προσμονές σου.
Πάρ’το χαμπάρι πια. Οι μήνες μίκρυναν. Εσύ θα ζεις μέχρι τις 20 του μήνα. Μετά θα σέρνεσαι. Έτσι σε θέλουν.
