Ίσως οι τετραπλές κάλπες που προηγήθηκαν, ίσως το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, ίσως ακόμη και οι ρυθμοί του καλοκαιριού, έχουν ως αποτέλεσμα να διανύουμε την πιο υποτονική προεκλογική περίοδο της τελευταίας δεκαετίας και της μνημονιακής Ελλάδας. Το τοπίο δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνο των εκλογών του 2015 κι ας έχουν περάσει μόλις τέσσερα χρόνια από τότε. Ακόμη και οι συγκρούσεις, σχεδόν καθημερινές, μεταξύ της ηγεσίας των δύο μεγάλων κομμάτων δεν φαίνεται να περνάνε στην κοινωνία και στο εκλογικό σώμα.

Και φυσικά, λίγα εικοσιτετράωρα πριν την κάλπη, τίποτα δεν θυμίζει τις εκλογές που έχει ζήσει στο παρελθόν η χώρα.

Σε τοπικό επίπεδο την μάχη έχουν πάρει πάνω τους οι υποψήφιοι βουλευτές των κομμάτων οι οποίοι μέσα από καθημερινές περιοδείες και συναντήσεις διεκδικούν την ψήφο των πολιτών.

Κι είναι αυτή μία προσπάθεια που συνδυάζει τον προσωπικό αγώνα με τον κομματικό, με τον πρώτο να είναι και ο κυρίαρχος.

Οι ψηφοφόροι από την πλευρά τους δίνουν την αίσθηση ότι ήδη έχουν αποφασίσει για την τύχη της χώρας τα επόμενα χρόνια και ελάχιστα μετέχουν ή ασχολούνται.

Αυτό αποτυπώνεται και στα ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά των αναποφάσιστων όπως παρουσιάζονται στο σύνολο σχεδόν των δημοσκοπήσεων.