Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΕΖΑΣ
Ο μοναδικός τρόπος να επιστρέψει η ανάπτυξη στη χώρα μας, είναι να υπάρξουν επενδύσεις από τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. Όσον αφορά το Δημόσιο, με εξαίρεση το ΕΣΠΑ, υπάρχουν πλέον πολύ περιορισμένες δυνατότητες για να συμβάλει αποφασιστικά με επενδυτικά κεφάλαια μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Επομένως, το βάρος θα πρέπει να δοθεί αναγκαστικά στον ιδιωτικό τομέα, αλλά με πολιτικές που δοκιμάστηκαν και πέτυχαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δηλαδή με ρεαλιστικές και φιλελεύθερες πολιτικές που προτάσσουν την κοινή λογική και τη στήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Εδώ όμως υπάρχει και μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που όσο και αν στρογγυλεύει το συνεχώς μεταβαλλόμενο πρόγραμμά του, δεν μπορεί να την ξεπεράσει.
Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν θέσεις εργασίας χωρίς επενδύσεις; Και πώς μπορούμε να έχουμε επενδύσεις χωρίς επενδυτές και εργαζόμενους χωρίς εργοδότες; Ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να επιβιώσει με μια φορολογία που να τον πνίγει. Δεν μπορείς να έχεις επενδύσεις στην χώρα όταν δίπλα σου η Βουλγαρία και η Τουρκία φορολογούν τα νομικά πρόσωπα στο ¼ της Ελλάδας και εσύ εξαγγέλλεις ότι θα φορολογήσεις ακόμη περισσότερο τις επιχειρήσεις για να αντλήσεις έσοδα και να αντιμετωπίσεις τα ελλείμματά σου. Ούτε δημιουργείται φιλικό κλίμα προς την επιχειρηματικότητα όταν εξαγγέλλεις ότι «θα επιστρέψουν στο Δημόσιο οι επιχειρήσεις και οι οργανισμοί που έχουν εν μέρει ή συνολικά ιδιωτικοποιηθεί (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ κλπ) και ότι θα παραμείνουν στον έλεγχο και την ευθύνη του Δημοσίου βασικές παραγωγικές μονάδες, όπως λιμάνια αεροδρόμια και ναυπηγεία». Είναι δυνατόν με τέτοιες πολιτικές να υπάρξει ντόπιος ή ξένος επενδυτής που να επενδύσει στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια;
Οι λεονταρισμοί και η επικίνδυνη ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πλήξει σοβαρά την εικόνα της χώρας στο διεθνές περιβάλλον και έχουν εντείνει το αίσθημα της αναξιοπιστίας και της αβεβαιότητας για την επόμενη μέρα. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι «χαϊδεύουν τα αφτιά» των ανέργων και των ανθρώπων που βρίσκονται σε απόγνωση, όταν είναι βέβαιο ότι οι πολιτικές τους όχι μόνο δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν την ανεργία αλλά, εντελώς αντίθετα, θα την οδηγήσουν σε έκρηξη.
