Γράφει: Βασίλης Τσιαλιαμάνης
Η περίοδος της Μεταπολίτευσης ξεκίνησε με οράματα και προσδοκίες αναφορικά με την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας στη χώρα μας. Δεν χρειάστηκαν πολλά χρόνια ώστε να επιτευχθεί αυτός ο στόχος και να είναι για κάθε γενιά μετέπειτα δεδομένο το Δημοκρατικό καθεστώς στην Ελλάδα.
Στην αγωνία όμως όλων την περίοδο της Μεταπολίτευσης αναφορικά με τη Δημοκρατία υπήρξε και η εκμετάλλευση αυτού του όρου, που συνοδεύτηκε μάλιστα και με την εκμετάλλευση του όρου πρόοδος. Εμφανίστηκαν λοιπόν πολιτικοί φορείς που αυτοχαρακτηρίστηκαν «Δημοκρατικοί» και «προοδευτικοί», παίζοντας ψηφοθηρικό παιχνίδι στην πλάτη των πολιτών. Είναι γεγονός ότι το ψηφοθηρικό τους παιχνίδι είχε αίσιο για αυτούς αποτέλεσμα, αλλά οδυνηρό όπως αποδεικνύεται σήμερα, για τη χώρα και τους πολίτες.
Η γενιά του Πολυτεχνείου ανέλαβε θέσεις ευθύνης με μοναδικό εφόδιο στις περισσότερες περιπτώσεις τα κομματικά ένσημα και την καπηλεία του Δημοκρατικού και προοδευτικού, έναντι των υπολοίπων που συνειδητά μετείχαν στο δύσκολο επαγγελματικό στίβο της διαφορετικής Ελλάδας που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται και που ήταν στην ουσία οι βασικοί συντελεστές της οικονομικής προόδου της χώρας, στο βαθμό που αυτή επιτεύχθηκε τότε.
Το οξύμωρο που όλοι σήμερα έχουμε αντιληφθεί είναι ότι στην περίοδο της Μεταπολίτευσης εκτός από όσους επαγγελματικά πέτυχαν, υπήρξε και υπάρχει ακόμη μία συντριπτική πλειοψηφία που απέκτησε πλούτο γρήγορα, ακούραστα και σαφώς περίεργα. Κοινό χαρακτηριστικό αυτών ότι διετέλεσαν σε θέσεις ευθύνης του κράτους, είτε σε υψηλό είτε σε μεσαίο επίπεδο.
Απαντήσεις περί μεγάλων αποδοχών τέτοιων στελεχών σαφώς και δεν πείθουν κανέναν. Το διαζύγιο μεταξύ πολιτικής και ηθικής είναι γεγονός και χαρακτηρίζει δυστυχώς τα τελευταία τριάντα χρόνια της Μεταπολιτευτικής περιόδου, με συνέπειες που αργήσαμε να αντιληφθούμε όλοι μας, αλλά βιώνουμε σήμερα. Σήμερα που με βίαιο τρόπο προσπαθεί μία χώρα και οι πολίτες της να σταθούν όρθιοι και να αποφύγουν την κατάρρευση, που μετά από πολλές θυσίες φαίνεται να έχουμε αποφύγει.
Στη Νέα Μεταπολίτευση της μεταμνημονιακής εποχής που είναι προ των πυλών, δεν πρέπει να κάνουμε το ίδιο λάθος. Δεν επιτρέπεται στο βωμό της προσωπικής εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων (ρουσφέτι), να κλείνουμε μάτια και αυτιά σε φαινόμενα τέτοια, που μπορεί να επαναφέρουν τη χώρα σε δύσκολες καταστάσεις.
Έχουμε υποχρέωση απέναντι στα παιδιά μας, να μην επιτρέπουμε το νομότυπο να γίνεται συνώνυμο του ηθικού επειδή έτσι επιτάσσει ο λαϊκισμός αυτών που υπηρετούν το προσωπικό και όχι το γενικό συμφέρον.
Έχουμε υποχρέωση απέναντι στις θυσίες που έχουμε υποστεί να μην αφήσουμε όλους αυτούς, που για μία ακόμη φορά με το μανδύα του Δημοκράτη – προοδευτικού προσπαθούν να βρουν ανοιχτή πόρτα για να επανέλθουν με άλλο χρώμα, εκεί από όπου αναγκαστικά έφυγαν.
Έχουμε υποχρέωση απέναντι στις αξίες με τις οποίες γαλουχηθήκαμε να απαιτήσουμε η πολιτική να «ερωτευτεί» ξανά την ηθική. Τότε είναι σίγουρο ότι και οι πολίτες θα «ερωτευτούν» ξανά την πολιτική. Και ξέρουμε πολύ καλά όλοι μας ότι οι λύσεις είναι πολιτικές και φορείς των πολιτικών λύσεων στη Δημοκρατία, τα κόμματα.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΑΛΙΑΜΑΝΗΣ
ΠΟΛΙΤΕΥΤΗΣ ΝΔ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
