Η Επιτροπή Λόγου και Τέχνης σε συνεργασία με την Κινηματογραφική Ομάδα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (Κ.Ο.Π.Ι) στo πλαίσιο της Κινηματογραφικής Λέσχης παρουσιάζει το αφιέρωμα: «Η φύση σε πρώτο πλάνο»
-
Την Τετάρτη 7 και την Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012 προβάλλεται η ταινία: Το κυνήγι της πεταλούδας “La chasse aux papillons”, Otar Iosseliani (Γαλλία-Γερμανία-Ιταλία,1992, 115΄)
Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Otar Iosseliani. Παίζουν οι ηθοποιοί: Pierrette Narda Blanchet, Thamara Tarassachvili, Aleksandre Tcherkassoff, Pompom Bailhache, Alexandra Liebermann, Lilia Ollivier, Emmanuel de Chauvigny
Ευρωπαϊκό βραβείο C.I.C.A.E., βραβείο Pasinetti, βραβείο Felix, βραβείο Triumph καλύτερης ξένης ταινίας, βραβείο Sergio Amidei καλύτερου σεναρίου.
Ο Otar Iosseliani στο κυνήγι της πεταλούδας παρατηρεί τις «πεταλούδες» που χάνονται και μελαγχολεί με τα «τρωκτικά» που επιβιώνουν και αναφύονται στη θέση κάθε «πεταλούδας» που πεθαίνει, με όλους τους διαφορετικούς τύπους και «νόμους»: δια της αγοραπωλησίας και της κληρονομιάς. Το είδος των «πεταλούδων» εκλείπει. Τελευταίοι επίγονοι της είναι απόγονοι αριστοκρατικών οικογενειών- και μάλιστα, από την Τσαρική Αυτοκρατορία. “Αυτές οι «πεταλούδες» είναι γένους θηλυκού, διότι, ο μέσος όρος ηλικίας των γυναικών είναι ως γνωστόν υψηλότερος από εκείνον των ανδρών, και είναι «πεταλούδες» διότι είναι συμφιλιωμένες με τη ζωή τους και προορισμένες να πεθάνουν εν ηρεμία και γαλήνη.”, λέει ο Iosseliani.
Έτσι, σε ένα ειδυλλιακό φυσικό περιβάλλον, στην ομιχλώδη γαλλική ύπαιθρο, δύο γηραιές εξαδέλφες κατοικούν σε μια μεγάλη, παλιά βίλα, γεμάτη ακόμα από πολύτιμα αντικείμενα και έπιπλα. Οι δύο γριούλες ζουν ήρεμα το τέλος του φυσικού χρόνου τους: η μία, βυθισμένη απόλυτα στο παρελθόν, που ανακαλείται μάλιστα μέσα από ένα τραγούδι, σαν φάντασμα (τον τσαρικό αξιωματικό υποδύεται ο ίδιος ο Iosseliani), η άλλη, κυκλοφορώντας με άνεση και εκκεντρικότητα. Περνούν τις μέρες τους ακούγοντας στο ραδιόφωνο τον απόηχο μιας ανήσυχης και παράξενης εποχής σε ένα κατά τα άλλα αρμονικό περιβάλλον όπου όλοι τις αγαπούν και τις σέβονται. Παρ’ όλα αυτά η αρμονία αυτή φαίνεται να περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στην εξωτερική και περιβαλλοντική όψη της γαλλικής εξοχής, αφού από τη ζωή των δύο γυναικών δε λείπουν οι υστεροβουλίες και η εκμετάλλευση. Για τον Iosseliani, η κατηγορία των «τρωκτικών» περιλαμβάνει άτομα ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος και ταξικής προέλευσης. Γιαπωνέζοι κτηματομεσίτες, μια μαύρη σύζυγος πάμπλουτου γάλλου συμβολαιογράφου, μια ομάδα τρομοκρατών, ρώσοι προλετάριοι, γάλλοι μπουρζουάδες, είναι ένα συνονθύλευμα ατόμων με διαφορετικά συμφέροντα που τραυματίζουν την «ψυχική» ισορροπία του κόσμου προκείμενου να πλουτίσουν ή να καταστρέψουν. Το κυνήγι της πεταλούδας μπορεί να θεωρηθεί μια γιορτή, της οποίας περιγράφεται η ενδεχόμενη εξαφάνιση. Ο γεωργιανός σκηνοθέτης οργανώνει σιγά σιγά τη μελαγχολική αυτή γιορτή, όπου όλα είναι πραγματικά και ρεαλιστικά, κι όμως όλα γεννούν μια χρονική και ποιητική μετατόπιση, μια εκκρεμότητα ονείρου και νοσταλγίας.
Αίθουσα Λόγου και Τέχνης «Δημήτρης Χατζής», Πανεπιστημιούπολη, στις 8:30 το βράδυ. ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΡΙΤΕΣ
Η Κινηματογραφική Ομάδα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (Κ.Ο.Π.Ι) σε συνεργασία με την Επιτροπή Λόγου και Τέχνης παρουσιάζουν τις κινηματογραφικές Δευτέρες και Τρίτες στο «ΠΟΛΥΘΕΑΜΑ», με το αφιέρωμα: «Το σινεμά της ενηλικίωσης»
Το αφιέρωμα περιλαμβάνει 7 ταινίες οι οποίες θα προβάλλονται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στον Κινηματογράφο «ΠΟΛΥΘΕΑΜΑ» στις 10 το βράδυ και η είσοδος είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ!
-
Τη Δευτέρα, 5 και την Τρίτη 6 Μαρτίου 2012
προβάλλεται η ταινία του François Truffaut (Η.Π.Α, 1992, 99΄)
Τα 400 χτυπήματα ”Les quatre cents coups”
Ο Αντουάν Ντουανέλ είναι δεκατριών χρόνων και ζει στο Παρίσι με τους γονείς του. Ο πατέρας, ένας προφανώς αποτυχημένος μικροαστός, είναι υποχρεωμένος να ανέχεται τις απιστίες της γυναίκας του. Η αδιαφορία των γονέων απέναντι στο γιο τους αντικατοπτρίζεται στην αυταρχική συμπεριφορά των δασκάλων του Αντουάν. Μαζί με ένα συμμαθητή του ο Αντουάν θέλει να ξεφύγει από τη σχολική και οικογενειακή καταπίεση στη θάλασσα. Στην προσπάθειά του να επιστρέψει μια γραφομηχανή που έχει κλέψει από το γραφείο του πατέρα του, συλλαμβάνεται. Ο Αντουάν μπαίνει στο αναμορφωτήριο από όπου το σκάει με προορισμό τη θάλασσα.
Η ταινία μας εισάγει στο στενό κόσμο του Αντουάν, τη σχολική τάξη. Στη τάξη αυτή οι περιθωριακοί καταπιέζονται από την αυταρχική φιγούρα του δασκάλου. Εδώ το διάλειμμα είναι ανταμοιβή για καλές επιδόσεις και όχι δικαίωμα. Ο Αντουάν όμως διαμαρτύρεται στο καθεστώς αυτό. Η διαμαρτυρία του δεν απευθύνεται αποκλειστικά ενάντια σε ένα πρότυπο σχολικής παράδοσης, αλλά και ενάντια στο σωβινισμό των Γάλλων παιδαγωγών.
Η ζωή του Αντουάν όμως παραμένει μια φυλακή ακόμη και στην ίδια του την οικογένεια. Οι μεγάλοι χαρακτηρίζονται, όπως και στο σχολείο, από επιθετικότητα και αυταρχικότητα: μετά από ένα ξερό χαιρετισμό ακολουθούν οι βρισιές και απαιτήσεις μιας εχθρικής μητέρας. Την κατάσταση της οικογενείας του δε βοηθά ο πατέρας, ο οποίος εμφανίζεται ως άτομο επιφανειακό και χωρίς σθένος.
Ο κόσμος στον οποίο ζει ο Αντουάν είναι εχθρικός και λίγος. Οι παιδαγωγοί και γονείς του δεν έχουν να του προσφέρουν κάτι συγκεκριμένο. Για τον ίδιο το περιβάλλον του είναι γεμάτο αντιφάσεις, που ο Τρυφώ διαγράφει ανάγλυφα με τον επιδέξιο χειρισμό της κάμερας: τη λανθασμένη συμπεριφορά με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο πρωταγωνιστής, ακολουθούν σε γκρο-πλαν το αμήχανο πρόσωπο του αγοριού, το ερωτηματικό του βλέμμα, η αδέξια κίνηση του χεριού του πάνω στα μαλλιά ή στο αυτί και το ακούσιο ανασήκωμα των ώμων.
Η εναλλακτική λύση του Τρυφώ σε αυτόν τον καταπιεστικό κόσμο είναι το όνειρο, η φυγή στο ψεύτικο κόσμο της φαντασίας. Βόλτες στις παριζιάνικες λεωφόρους, λούνα-παρκ, παιχνίδια και φυσικά ο κινηματογράφος αποτελούν τη διέξοδο του περιθωριακού μας νέου. Εδώ ο κινηματογράφος αποτελεί πρότυπο ελευθερίας και ίσως ένα παράθυρο προς την ίδια την ενηλικίωση. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή στην οποία ο Αντουάν και ένας φίλος του κλέβουν μια φωτογραφία από την ταινία Καλοκαίρι με τη Μόνικα, όπου η Χάριετ Άντερσον βρίσκεται σε μια προκλητική πόζα.
Εξαναγκασμός και φυγή, αυτά δεν είναι προβλήματα του Αντουάν μόνο, αλλά προβλήματα όλων των νεαρών αυτής της ηλικίας. Ένα παράδειγμα αποτελεί και η εικόνα των μαθητών που το σκάνε από το μάθημα της γυμναστικής, βρίσκοντας ελάχιστο χρόνο για να ζήσουν για λίγο ελεύθερα.
Τα 400 χτυπήματα είναι μια ταινία για την ενηλικίωση αλλά και για το ατέρμονο κυνήγι της νεανικής ελευθερίας. Εδώ έχουμε τη θάλασσα ως ένα σύμβολο της καθεαυτού ανεξαρτησίας. Μετά την απόδραση η θάλασσα ανοίγεται μπροστά μας μαγευτική και άπειρη, και σε αντίθεση με το μουντό κόσμο στο οποίο ζούμε ελεύθερη από κανόνες και καταπίεση.
