Οκτώβριος του 1943.. Ένα ακόμη Ολοκαύτωμα.. Τα στρατεύματα των Ναζί παραδίδουν τους Λιγκιάδες στο θάνατο και την φωτιά. Οι μηχανοκίνητες διμοιρίες των Γερμανών μετέτρεψαν το χωριό σε κόλαση. Εκτέλεσαν 89 αμάχους, γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, έκαψαν σπίτια και στάβλους. Το ίδιο πρωινό, πριν ανηφορήσουν για τους Λιγκιάδες, έσπειραν τον τρόμο και στην Αμφιθέα, με το κάψιμο ενός σπιτιού, την εκτέλεση μιας μητέρας και των δύο ανήλικων παιδιών της. Οι Λιγκιάδες περνούν στην ιστορία.. Οι πληγές δεν έκλεισαν ποτέ και οι μνήμες επιστρέφουν στον ίδιο τόπο.. Πλέκουν το δάφνινο στεφάνι που καταθέτει ο μοναδικός επιζών του Ολοκαυτώματος..
Σιωπηλά..
Οι μνήμες επιστρέφουν και γίνονται δύναμη. Η δύναμη αυτή ξαναζωντάνεψε το χωριό.. Για να θυμάται, να πενθεί και να ελπίζει.
Την μνήμη των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στους μαρτυρικούς Λιγκιάδες τίμησε ο Δήμος Ιωαννιτών με τις εκδηλώσεις που κορυφώθηκαν το πρωί της Κυριακής.
Στο χώρο του μνημείου τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση από τον Μητροπολίτη Ιωαννίνων Μάξιμο και ακολούθησε κατάθεση στεφάνων.
Στις εκδηλώσεις μνήμης παρέστησαν ο Πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας, ο Γενικός Γραμματέας Αγροτικής Πολιτικής και Κοινοτικών Πόρων Κωνσταντίνος Μπαγινέτας που εκπροσώπησε την Κυβέρνηση, οι βουλευτές Ιωαννίνων Γιώργος Αμυράς και Μερόπη Τζούφη, εκπρόσωποι της Περιφέρειας Ηπείρου, κομμάτων, αστυνομίας, στρατού και πυροσβεστικής, του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, περιφερειακών και δημοτικών παρατάξεων, αντιδήμαρχοι, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι και άλλοι.
Παραβρέθηκαν επίσης ο δήμαρχος Διστόμου και εκπρόσωπος του Προξενείου της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη.
Η κεντρική ομιλία έγινε από τον Δήμαρχο Ιωαννίνων Μωυσή Ελισάφ. Στη συλλογική μας μνήμη αποθησαυρίζονται τα κορυφαία γεγονότα που συγκροτούν την ιστορία μας αλλά κι αυτά που συνθέτουν την ατομική μας ύπαρξη, σημείωσε ο δήμαρχος.
Και τόνισε:
«Το σημαντικότερο ωστόσο της διαλεκτικής αλυσίδας της ιστορίας είναι το γεγονός πως για να καταστεί εφικτή η έλευση των γεγονότων δεν αρκεί μόνον η φαντασία των λεγόμενων πρωταιτίων. Προαπαιτείται και η συμβολή πολλών άλλων και κυρίως η ανοχή –δυστυχώς – πολύ περισσότερων.
Το ξετύλιγμα αυτών των αιτιωδών σχέσεων δεν είναι μόνο έργο των ιστορικών. Είναι προπάντων το ύψιστο χρέος όλων μας. Και μάλιστα είναι διαρκές χρέος, γιατί διαρκείς είναι και οι κίνδυνοι που μας απειλούν. Πολύ περισσότερο σήμερα που η χώρα μας κρέμεται πάνω από την άβυσσο. Και διαρκής και η σωτηρία μας, η οποία είναι το έπαθλο του διαρκούς αγώνα μας. Στην εποχή μας τα πάντα αλλάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. ¨Όμως τα δυσμενή ενδεχόμενα καραδοκούν. Οι νέοι Εφιάλτες μπορούν να εισβάλλουν στη ζωή μας από την πόρτα του απρόβλεπτου. Και μάλιστα όχι σε ομαδική, φυλετική η και εθνική κλίμακα , όπως στο παρελθόν. Αλλά σε οικουμενική διάσταση πλέον. Το μέλλον δεν μας περιμένει πλέον για να πάμε εμείς σε εκείνο. Έρχεται το ίδιο κατεπάνω μας και μάλιστα με τη βιαιότητα καταιγίδας. Οι Ηρωδιάδες και πάλι μαίνονται. «Τους μόχθους των βουνών» κατά τον ποιητή μπορεί να τους ξεπεράσαμε. Μένουν πάντα μπροστά μας «οι μόχθοι των κοιλάδων». Που είναι και οι χειρότεροι. Και εξακολουθούν, οι λίγοι που είναι ψηλά, να λένε : «Να ο δρόμος για τη δόξα». Για να απαντούν οι πολλοί που είναι χαμηλά : «Να ο δρόμος για το μνήμα».
Μια, έστω και στιγμιαία, απώλεια της μνήμης μας δεν θα μας εξέθετε μόνον στον κίνδυνο να ξαναβιώσουμε μια νέα φρίκη. Ταυτόχρονα θα μας συναριθμούσε και στους συνυπεύθυνους συντελεστές της . Τα ιστορικά γεγονότα συνεπώς δεν πρέπει να καταλήγουν στα βιβλία των ιστορικών ή και στο ελάχιστο χρέος ενός μνημοσύνου. Ή κι ακόμη να μετατρέπονται σε αχρείαστη διέξοδο στην αμηχανία των ρητόρων. Δεν πρέπει καν να καταλήγουν. Λαοί που δεν θυμούνται αυτοκαταδικάζονται να οδεύουν στις ατραπούς της αβεβαιότητας. Αντίθετα, από την αναβίωση του παρελθόντος μπορούμε ασφαλέστερα να οδηγηθούμε στην επιβίωσή μας στο έτσι κι αλλιώς αβέβαιο και θορυβώδες μέλλον μας .
Αυτή άλλωστε είναι και η μεγάλη συνεισφορά της ιστορίας.
Και ασφαλώς και της εν διαρκεί εγρηγόρσει μνήμης μας».
.
