Μπορεί να ζωντανέψει η επαρχία

 Γράφει: Δημήτρης Παπαχρήστος

Η επαρχία και η αγροτιά έχουν διασώσει στο παρελθόν τα αστικά κέντρα και τώρα καλούνται να διαφυλάξουν και να διατηρήσουν τη συνέχειά της. Δυστυχώς η εγκατάλειψη της επαρχίας και η μείωση των ανθρώπων που ασχολούνται με τη γεωργία συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια και εξαιτίας της αγροτικής πολιτικής της Ε.Ε και με τις επιδοτήσεις και με την επιλογή των προϊόντων που επέβαλε με ντιρεκτίβες και οι κυβερνήσεις μας εφάρμοζαν κι έτσι φτάσαμε να καλλιεργούνται προϊόντα που δεν ευνοούνται από το κλίμα της χώρας και να ξεχερσώνονται ελιές και αμπέλια και να εισάγουμε λεμόνια και πατάτες και τα χωράφια να λαμποκοπούν από τα φωτοβολταϊκά. Το κόστος παραγωγής είναι δυσβάστακτο και δεν είναι τυχαίο που οι αγρότες κατεβαίνουν στους δρόμους. Μπορεί να αλλοτριώθηκαν και να διαβρώθηκαν με τις επιδοτήσεις, αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή, το πετρέλαιο ακριβό, ο κατακερματισμός της γης μεγάλος και η συγκέντρωση των χωραφιών δημιούργησε νέους τσιφλικάδες.

Σε μεγάλο βαθμό ατόνησαν και διαβρώθηκαν οι συνεταιρισμοί και οι μεσάζοντες παίρνουν φτηνά τα προϊόντα και τα πληρώνει ακριβά ο καταναλωτής. Μια αγροτική πολιτική μέχρι τα τώρα δεν υπήρξε, που να βοηθάει με τους γεωπόνους την αγροτική ανάπτυξη και παραγωγή. Ο αγρότης είναι μονίμως χρεωμένος και κοιτάζει τον ουρανό αν θα σωθεί ή θα καταστραφεί η σοδειά του.

Και, όμως, τώρα στη μεγάλη κρίση, οι δυναμικές ανάπτυξης στον αγροτικό τομέα είναι μεγάλες. Η αγροτική παραγωγή δεν επαρκεί να καλύψει την εγχώρια ζήτηση.

Εισάγουμε το 70% του βοδινού κρέατος, τη στιγμή που υπάρχουν προϊόντα υψηλής διατροφικής αξίας που πωλούνται «ανώνυμα». Λείπουν η συσκευασία – τυποποίηση και η σωστή εμπορία. Η τοπική αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να παίξει προωθητικό ρόλο και να βοηθήσει, να δώσει οντότητα στον γεωργικό τομέα και οι νέοι μας να μην αισθάνονται υποδεέστεροι όταν ασχολούνται με τη γεωργοκτηνοτροφία.

Το αγροτικό κίνημα θα πρέπει να βάλει στόχους ουσιαστικούς, πέρα από τα συγκεκριμένα αιτήματα που έχουν να κάνουν με το κόστος παραγωγής. Υπάρχουν νέες διατροφικές απαιτήσεις, αξίες και συνήθειες. Χρειάζεται να εξασφαλιστούν η ονομασία προέλευσης, η προστασία γεωγραφικής ένδειξης και να οργανωθούν δίκτυα προώθησης. Το Βελβεντό Κοζάνης είναι ένα καλό παράδειγμα. Οι συνεταιρισμοί του τυποποιούν και εξάγουν μήλα και ροδάκινα στις πρώην ανατολικές χώρες. Το ίδιο μπορεί να γίνει και στην Κρήτη και σε άλλες περιφέρειες… Η επιστροφή στην αγροτική παραγωγή θα οδηγήσει στην ανάπτυξη και στο ζωντάνεμά της επαρχίας.

ΠΗΓΗ: Έθνος