Όσοι γνώρισαν τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο –και ήταν πολλοί- νιώθουν ήδη το κενό που αφήνει. Και ξέρουν πως άνθρωπος που ξεχειλίζει από αγάπη δύσκολα θα βρεθεί.
Ήταν στο μακρινό 1991… Η Αλβανία προσπαθεί ακόμη να βγει από την εποχή του Χότζα. Μιλούσαν για ελευθερία και δημοκρατία στη χώρα, αλλά αυτά έμοιαζαν πολύ μακρινά.
Την εποχή εκείνη φτάνει ως Πατριαρχικός Έξαρχος ο Αναστάσιος. Έχει πίσω του ένα τεράστιο ιεραποστολικό έργο στην Αφρική και καλείται να αναστήσει την Εκκλησία σε μία χώρα όπου δεν υπάρχει τίποτα.. Ούτε ψωμί την εποχή εκείνη!
Έρχεται όμως για να γεμίσει αγάπη τις καρδιές των ανθρώπων, να κάνει τα βλέμματα των πονεμένων επί δεκαετίες να λάμψουν, να δώσει ελπίδα και χαμόγελο..
Αυτό το χαμόγελο δεν τα έχασε ακόμη και όταν βρέθηκε στα πρόθυρα της απέλασης από την χώρα.
Το 1991 γιορτάζει τα πρώτα ελεύθερα Χριστούγεννα δίνοντας την υπόσχεση ότι βρίσκεται στην χώρα για να βοηθήσει όλους και τον καθένα χωριστά.
Ένα χρόνο αργότερα γίνεται Αρχιεπίσκοπος..
Έχει ξεκινήσει ήδη να χτίζει λιθαράκι λιθαράκι ότι είχε ρημάξει από δεκαετίες.. Καθόλου εύκολο..
Δεν έχει σημασία να απαριθμήσει κανείς τα μοναστήρια, τις εκκλησίες, τους ναούς που αναστηλώθηκαν, που ξαναλειτούργησαν..
Δεν έχει σημασία να απαριθμήσει τα σχολεία, τις σχολές, τα κέντρα υγείας, το διαγνωστικό κέντρο, τα ορφανοτροφεία, τα γηροκομεία..
Μόνο ένα έχει σημασία..
Ο Αναστάσιος έδωσε ελπίδα, μοίρασε αγάπη και έκανε να ανθίσουν λουλούδια στις πέτρες και τους άγονους τόπους.
Ο Ελληνισμός της Αλβανίας θρηνεί, η Ορθοδοξία της Αλβανίας θρηνεί..
Βάσω Σκουλίκα ΦΩΤΟ: Χριστίνα Χαντζάρη
