Ο τίτλος στο κείμενο μπορεί αρχικά να σας παραξενέψει, αλλά θα αιτιολογηθεί και φυσικά είναι στην κρίση σας να τον αλλάξετε.
Η ιστορία που θα διηγηθώ είναι αληθινή και μπορεί να αποδειχθεί και διδακτική.
Σε ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου, το δικό μου χωριό, ήταν ένας μικρός οικισμός. Επτά σπίτια όλα κι όλα, αρκετά μακριά από το κέντρο και αρκετά απομονωμένα.
Το ηλεκτρικό έφτασε λίγο πριν την Αλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου –το 1981 για όσους δεν έχουν μνήμες της εποχής εκείνης- και το νερό πολύ αργότερα.
Τότε, ο οικισμός δεν είχε δρόμο. Οι κάτοικοι, αρκετοί νοματαίοι σε κάθε σπίτι, ήταν αναγκασμένοι να περπατούν με τα πόδια κοντά μια ώρα δρόμο για να βρουν παντοπωλείο και βέβαια φόρτωναν στα μουλάρια ή τα γαϊδούρια όλα όσα χρειάζονταν για το νοικοκυριό τους.
Μέχρι που έφτασε η ώρα, όπου ο πρόεδρος του χωριού παρακάλεσε το νομάρχη και εγκρίθηκαν 100 χιλιάδες δραχμούλες της εποχής εκείνης για να γίνει ο δρόμος και να ανασάνουν οι άνθρωποι.
Μελέτες στα χρόνια εκείνα δεν υπήρχαν. Έμπαινε η μπουλντόζα και όπου το έδαφος ήταν πιο βατό πέρναγε κι ο δρόμος.
Ορεινός ο οικισμός, δύσκολα τα εδάφη, στην περίπτωσή μας και πριν μπουν τα μηχανήματα, βρέθηκε κι άλλο πρόβλημα. Ο ένας από τους επτά νοικοκυραίους, δεν άφηνε να κοπεί το χωράφι του και μια κουμπλιά στην άκρη, για να περάσει ο δρόμος. Πριν φτάσει η μπλουντόζα στο κτήμα, χαμένο στη ζούγκλα της περιοχής, έφτασε ο ίδιος αποφασισμένος να βάλει το κορμί του εμπόδιο στη μπουλντόζα.
Χρειάστηκε να γίνει μια αλλαγή στο αρχικό σχέδιο και δρόμος πέρασε. Οι κάτοικοι πήραν ανάσα.
Έφτανε στο κατώφλι όλων, πλην ενός…
Στην πορεία δεν μπορούσε να φτάσει στο κατώφλι του ο μανάβης, ο φούρναρης, ο οδηγός του φορτηγού που έφερνε τα τούβλα και τα τσιμέντα για την ανακαίνιση του σπιτιού. Και είκοσι χρόνια αργότερα δεν μπορούσαν να φτάσουν τα παιδιά του που έρχονταν ένα από την Αθήνα και το άλλο από τη Γερμανία.
Και κείνος είχε μεγαλώσει πια. Τα κούμπλα έπεφταν στο δρόμο χωρίς να τον ενδιαφέρουν. Χτυπούσε το κεφάλι του για το λάθος, αλλά ήταν αργά.
Αυτή είναι μια μικρή ιστορία από το χωριό μου, λίγο πριν την Αλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Στο χωριό μου ένα λάθος το πλήρωσε μόνο ένας.
Αν σήμερα, μετά από μελέτες, διαβούλευση και ξανά διαβούλευση, συζητήσεις και ξανά συζητήσεις, οδηγήσουν σε ναυάγιο τη Νιάρχου, θα την πληρώσουν πολλοί.
Ορισμένοι κάτοικοι μπορούν να φέρονται σαν τον παππού του χωριού μου. Το χωράφι τους, η κουμπλιά τους, το πάρκινγκ τους, το συμφέρον τους μικρό ή μεγάλο.
Όμως δεν μπορούν να σκέφτονται σαν τον παππού του χωριού μου, ο δήμαρχος, οι αντιδήμαρχοι, οι δημοτικοί σύμβουλοι, οι πρόεδροι, όσοι έχουν εκλεγεί και έκοβαν τις φλέβες τους για το καλό του τόπου.
Αντώνης Παπαθανασίου
{jathumbnail off}
