Εδώ και αρκετούς μήνες έχει ανοίξει η συζήτηση για την ανάγκη να δημιουργήσει η χώρα έναν σύγχρονο μηχανισμό ορεινής διάσωσης. Ανάγκη που έπρεπε να είχε αντιμετωπιστεί εδώ και χρόνια.
Η δημόσια συζήτηση οδήγησε σε ένα σχέδιο νόμου που μπήκε σε διαβούλευση και από το οποίο προκύπτει ότι ο μηχανισμός αυτός, στην καλύτερη περίπτωση θα είναι πλήρως αναπτυγμένος σε μία πενταετία.
Αυτά για τις πραγματικές ανάγκες που υπάρχουν σε μία χώρα που θέλει να αναπτύξει ακόμη περισσότερο τον ορεινό τουρισμό.
Ένας τέτοιος μηχανισμός είναι άκρως απαραίτητος ώστε να επεμβαίνει σε σοβαρά και κρίσιμα περιστατικά.
Εδώ όμως και μερικούς μήνες στα βουνά και τα φαράγγια της Ηπείρου καταγράφονται διάφορα περιστατικά που θα πρέπει να προβληματίσουν όλες τις αρμόδιες αρχές.
Δεν είναι λίγες οι φορές όπου κινητοποιήθηκαν δυνάμεις επειδή τουρίστες έχασαν τον δρόμο τους, δεν είχαν μαζί τους τον κατάλληλο εξοπλισμό, επειδή κουράστηκαν και δεν μπορούσαν να συνεχίσουν το περπάτημα, ακόμη και επειδή έπαθαν αφυδάτωση καθώς δεν είχαν μεριμνήσει να έχουν μαζί τους νερό!
Προφανώς ο ρόλος της ΕΜΑΚ δεν είναι να κάνει τον μεταφορέα νερού… Ειδικά όταν μπορεί να προκύψει άλλο σοβαρό συμβάν που θα πρέπει να αντιμετωπίσει.
Για τις περιπτώσεις αυτές, όπου υπηρεσίες και δυνάμεις κινούνται άνευ σοβαρού λόγου, θα πρέπει η πολιτεία να μεριμνήσει.. Και να καταστήσει απολύτως σαφές που τελειώνει η υποχρέωση της διάσωσης και που αρχίζει η ευθύνη του πεζοπόρου, τουρίστα, ανθρώπου που αγαπά την περιπέτεια στη φύση..
