Το Πληκάτι είναι ένα από τα πιο ορεινά χωριά του Νομού Ιωαννίνων, με ελάχιστους κατοίκους, ειδικά κατά τους χειμερινούς μήνες. Η ομορφιά του, η αρχιτεκτονική και η ηρεμία σε συνδυασμό με το απαράμιλλο φυσικό περιβάλλον το κάνουν μοναδικό και ικανό να κερδίσει για πάντα τον επισκέπτη.
Σήμερα αποτελεί Τοπική Κοινότητα Δήμου Κόνιτσας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.240 μέτρων στις παρυφές του Γράμμου και μια ανάσα από την αλβανική μεθόριο.
Οι κάτοικοι του Πληκατιού ακόμα και σήμερα είναι δίγλωσσοι. Ομιλούν τόσο τα αλβανικά όσο και τα ελληνικά. Η γειτνίαση του χωριού με τις αλβανικές περιοχές είχε οδηγήσει στο παρελθόν τους κατοίκους να έχουν περισσότερες συναλλαγές με την πόλη της Ερσέκας στην Αλβανία, παρά με την Κόνιτσα.
Το παράδοξο είναι ότι οι πληθυσμοί της Δροσοπηγής και του Φλάμπουρου στον νομό Φλώρινας διατηρούν ακόμα τις βλάχικες ρίζες και συνήθειές τους, ενώ στο Πληκάτι αυτό σήμερα δεν είναι εμφανές. Ο Πολιτιστικός Σύλλογος του Πληκατίου είναι η Παναγία η Πληκαδίτισσα.
Η ετυμολογία της ονομασίας του οικισμού πιστεύεται ότι είναι από τη λέξη Πελεκάτι και εικάζεται ότι έχει σχέση με το πελέκημα της πέτρας. Η ίδρυση και κατοίκηση της περιοχής χρονολογείται από πολύ παλιά. Το μαρτυρά και η εκκλησία του χωριού που είναι από τον 16ο αιώνα.
Στα μέσα του 19ου αιώνα λόγω υπερπληθυσμού και στενότητας οικονομικών πόρων σημαντικό μέρος του πληθυσμού της περιοχής αγόρασαν τον Οκτώβριο του 1842, από ένα Μπέη της Φλώρινας[1] μια έκταση, με αποτέλεσμα το 1844 να μετακινηθούν εκεί και να δημιουργήσουν δυο χωριά: την Μπελκαμένη (Δροσοπηγή) και Νεγκοβάνη (Φλάμπουρο). Άλλοι πήγαν ανατολικά στο Καζακλάρ (παλιά ονομασία του Αμπελώνα, σήμερα Δήμου του νομού Λάρισας) της Θεσσαλίας.
