Η χώρα μας έχει βρεθεί στα πρόθυρα μιας καταστροφής μοναδικής έκτασης, έντασης και τραχύτητας. Το πώς οδηγηθήκαμε στο σημείο αυτό είναι πολύ πρόσφατο. Είναι λοιπόν καταγεγραμμένο έντονα στη μνήμη όλων μας και δεν θα είχε ιδιαίτερα σημασία η επανάληψη της αναφοράς στην αλληλουχία των γεγονότων που οδήγησαν προς την κορύφωση αν δεν αντλήσουμε από αυτά όσα συμπεράσματα μπορούν να αποδειχθούν χρήσιμα για το τι θα γίνει από εδώ στο εξής.
Πέρα από τα επιμέρους μηνύματα που έχει εισπράξει ο καθένας από όσα εκτυλίσσονται τις τελευταίες ημέρες υπάρχουν κάποιες κοινές παραδοχές που προκύπτουν από τις εξελίξεις. Πρόκειται για διαπιστώσεις που υπερβαίνουν τις υποκειμενικές αντιλήψεις καθώς ερμηνεύουν τα γεγονότα ακουμπώντας σε ερεθίσματα που έχουμε όλοι αποκομίσει από τη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου.
Εχει καταστεί σαφές ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για λόγια που άλλα λένε, άλλα εννοούν και άλλα επιδιώκουν. Δεν περισσεύει ανοχή σε επιλογές που αποσκοπούν στο ατομικό ή το εντοπισμένο ομαδικό συμφέρον εις βάρος του συνολικού. Δεν υπάρχει ουδεμία αποδοχή σε πράξεις που σκοπό έχουν να χειραγωγήσουν ή να δημαγωγήσουν και όχι να οδηγήσουν ή να εμπνεύσουν.
Δεν έχουν λόγο ύπαρξης οι ελιγμοί εκεί που μόνο ο ευθύς δρόμος υφίσταται. Δεν υπάρχει χώρος για μικροπολιτικές προσεγγγίσεις εκεί που είναι απαραίτητο να παραχθεί μεγαλόπνοη πολιτική.
Το γεγονός ότι οι παραδοχές αυτές είναι κοινές το διαπιστώνει οιοσδήποτε ζει την καθημερινότητα της ελληνικής κοινωνίας. Η μόνη αμφιβολία που υπάρχει έχει να κάνει με το αν η ηγεσία του τόπου μπορεί να απεκδυθεί το μανδύα της εκ του μακρόθεν και αφ’ υψηλού αντιμετώπισης της πραγματικότητας.
Αν είναι σε θέσει να αντιληφθεί τις αναγκαιότητες όπως αυτές προκύπτουν από τις ίδιες τις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε και όχι από πολιτικούς σχεδιασμούς που υπηρετούν ακριβώς όλα όσα δεν είναι πλέον αποδεκτά εξυπηρετώντας μόνο την αυτοσυντήρηση και τη διατήρηση ή διεκδίκηση κυριαρχικών θέσεων.
Δυστυχώς η όποια προσέγγιση δεν μπορεί να είναι πλέον μόνο θεωρητική. Οι πρακτικές ανάγκες είναι τόσο πιεστικές όσο και η ίδια η επιβίωση της χώρας.
ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ – nfran@naftemporiki.gr
