Είναι από τις μέρες όπου όλα παγώνουν.. Μία εθνική τραγωδία σε εξέλιξη.. Ώρες μετά και ο αριθμός των ανθρώπων που χάθηκαν είναι άγνωστος.. Αγνοούμενοι.. Κάπου εκεί στην κοιλάδα των Τεμπών!
Και σίγουρα δεν φταίει η κοιλάδα.
Δεν φταίνε εκείνοι που διάλεξαν το τρένο για να φτάσουν στον προορισμό τους.
Δεν φταίνε οι οικογένειες που θρηνούν. Οι οικογένειες που βλέπουν συντρίμμια τη ζωή τους..
Δεν αντέχεται τόσος πόνος..
Δεν μπορεί να μείνουν αναπάντητα τόσα ερωτήματα.
Δεν μπορεί να παραμένουμε η χώρα του «πάμε και όπου βγει..»
Να που κάποιες φορές βγαίνει στην εθνική τραγωδία.
Φταίει μόνο ο σταθμάρχης;
Είναι δυνατό τα δρομολόγια να καταγράφονται σε τεφτέρια;
Είναι δυνατό να μην λειτουργεί ηλεκτρονικό σύστημα παρακολούθησης;
Είναι δυνατό να μην γνωρίζει κανείς πόσοι τελικά ήταν οι επιβάτες;
«.. Πάμε κι όπου βγει..»
Και να που βγήκαμε σε ένα βουνό από πόνο, σε ένα ποτάμι από δάκρυα..
Δεν αντέχεται τόσος πόνος.. Κάνει τα πάντα να μοιάζουν μικρά και ασήμαντα..
Τα παιδιά που χάθηκαν είναι τα παιδιά όλων μας..
Για αυτά τα παιδιά και για όσους άλλους το ταξίδι αυτό ήταν το τελευταίο η Ελλάδα οφείλει να αλλάξει.. Η πολιτική και οι πολιτικοί οφείλουν να αλλάξουν..
